Het was lange tijd een traditie om de baas van een politieke partij te blijven tot de dood er op volgt. Maar met het vertrek van Ram Sardjoe (VHP) en Ronald Venetiaan (NPS) als voorzitter, lijkt een rigoureuze verandering te zijn ingezet. Maar zijn hun opvolgers wel voldoende klaargestoomd?
Echt van harte vertrokken Sardjoe en Venetiaan overigens niet. Na jarenlange interne strubbelingen binnen de VHP, waarbij vooral de partijdemocratie ter discussie stond, koos Sardjoe eieren voor zijn geld en ging via de zijdeur af. Venetiaan had natuurlijk een jaar geleden, na de historische nederlaag bij de verkiezingen, de eer aan zichzelf moeten houden, maar deed dat niet. Binnen de NPS roerde het in alle geledingen en de oud-president zag de bui al hangen dat hij bij de bestuursverkiezingen zou worden weggestemd. Dus stelde hij zich niet meer kandidaat.
Normale mensen gaan met pensioen, politici niet. Sardjoe spande met zijn 75 jaar de kroon, op de voet gevolgd Venetiaan. Die werd afgelopen maand 75 en is ruim acht maanden jonger dan zijn voormalig kompaan, Sardjoe. Paul Somohardjo (Pertjajah Luhur) is met zijn 68 jaar betrekkelijk jong maar nog altijd ouder dan Desi Bouterse (65). De huidige president is momenteel weliswaar geen voorzitter van de NDP meer, maar in de praktijk heeft hij alle touwtjes van de partij nog stevig in handen. De roep vanuit verschillende afdelingen wordt steeds sterker om de huidige voorzitter Clairy Linger weer te vervangen door Baas. Linger is immers totaal onzichtbaar en vertegenwoordigt de partij nauwelijks. Haar enige wapenfeiten zijn dat al haar kinderen na het aantreden van Bouterse als president, een leuke en goedbetaalde baan bij overheidsinstanties hebben gekregen. Maar dat terzijde, in ieder geval lijkt vast te staan dat Bouterse de partij tot het einde der dagen niet zal loslaten.
Maar wat is dat toch met onze politici dat ze niet spontaan van hun oude dag willen gaan genieten en het zware werk aan frisse jongeren over willen laten? Het antwoord is simpel: de smaak van macht (en alle daarbij behorende privileges en financiële voordelen) is zoet. Te zoet om afstand van te nemen. Vermoedelijk hebben de bejaarde politici zelf nog de illusie dat het hen ook het nodige aanzien oplevert, maar daar vergissen ze zich natuurlijk lelijk in. De kiezer bekijkt politici vooral met argwaan.
Dat oude politici hardnekkig blijven zitten waar ze zitten, is frustrerend voor de ambitieuze jongere generatie en vooral ook voor het land. Niet voor niets is de conclusie van het evaluatierapport van de NPS dat de partij verstopt is. Zonder vernieuwing immers geen vooruitgang. Bovendien krijgen jongeren (een uitzondering geldt binnen de NDP) nauwelijks de gelegenheid politieke ervaring op te doen, met als gevolg dat als de oude garde is ‘afgevloeid’, zij in het diepe worden gegooid. Onder het motto ‘Na ons de zondvloed…’ voelen maar weinig bejaarde politici er voor de opvolgers klaar te stomen. Stel je voor dat ze te mondig worden. Liever van binnenbrand naar binnenbrand rennen, zoals Sardjoe met zijn bluswater in de VHP jarenlang deed, dan anderen een kans geven. Dat door die interne strijd enorm veel verdeeldheid is gezaaid, mag als erfenis van de halsstarrige houding van Sardjoe worden bestempeld.
Binnen de NPS was het eigenlijk niet veel anders. Tal van vooraanstaande leden stonden te trappelen om de voorzittershamer van Venetiaan over te nemen, zo lieten ze zich in de wandelgangen maar al te vaak ontvallen. Maar zichzelf kandidaat stellen, zou politieke zelfmoord zijn, want de positie van De Grote Leider was onaantastbaar. Opvallend dat juist die ‘vooraanstaande leden’, nu de bestuursverkiezing zonder Venetiaan voor de deur staat, niets meer van zich laten horen. En dus moeten de NPS-leden het doen met onder meer Ronald Hooghart, ook niet bepaald de jongste. Rigoreuze verandering ja, echte verjonging nee.
Nu populair
