Nederlandse ambassade niet half leeg, maar half vol – Parbode Sneak Peek

Het immense pand van de Nederlandse Ambassade is sinds 1996 gevestigd aan de Van Roseveltkade. Welke werkzaamheden worden er nog in dit gebouw verricht, nu de visa voor Nederland sinds twee jaar bij VFS Global Suriname moeten worden aangevraagd? Onze redactie liep een ochtend rond in de gangen van de Nederlandse Ambassade.

Door Coen van den Braber

Wat bij de ingang van de ambassade aan de Van Roseveltkade meteen opvalt, is het staatsieportret van koning Willem-Alexander. “Scholieren die bij ons op bezoek komen en die een groepsfoto maken, gaan vaak hier staan”, zegt perswoordvoerder Pieter de Vries, terwijl hij langs een paal vol handtekeningen loopt. “En hier zetten ministers, staatssecretarissen en minister-presidenten uit Nederland even hun krabbel op deze pilaar.”

In een gang vlak om de hoek  is er een fotocollectie te vinden. Geen koninklijke allure, maar groepsfoto’s van het ambassadepersoneel. Uit de foto’s, keurig op jaartal gesorteerd, valt op te merken dat er steeds minder mensen in het gebouw werkzaam zijn. “In hoogtijdagen werkten er hier zo’n tachtig mensen”, zegt De Vries, “vanwege de visa die er nog werden afgehandeld en de ontwikkelingssamenwerking met Nederland.”

Maar dat laatste is gestopt nu Suriname een middeninkomensland is, de visumaanvragen grotendeels zijn uitbesteed en veel andere werkprocessen zijn geautomatiseerd. Vroeger was het ook een veel grotere ambassade, zegt Judith Jalink van de consulaire afdeling. “Toen ik hier 25 jaar geleden kwam werken, zaten alle plekjes in het gebouw vol, nu staat veel leeg.”

Kunstenaars stimuleren

Niet onopgemerkt blijven twee grote kleurrijke schilderijen van de Nederlandse kunstenaar Herman Brood boven het trapgat. Tessa Leuwsha, beleidsmedewerker cultuur, erfgoed en sport, vertelt dat Brood in de jaren 90 in Suriname was om een expositie te starten. “Op de avond van de opening van de tentoonstelling in dit gebouw kwam hij niet opdagen. Een collega van mij heeft hem toen in zijn hotelkamer opgezocht. Hij wilde niet meekomen en schreeuwde toen: ik ken mijn eigen werk toch al. Onder invloed van alcohol en drugs is hij hier uiteindelijk toch naartoe gekomen om de werken te laten zien. De werken – waarvan een deel op de ambassade geschilderd – behoren sindsdien tot onze kunstcollectie.”

Leuwsha zegt dat de ambassade een deel van de kosten van muziek- en cultuurprojecten in Suriname onder haar hoede heeft. “Surinaamse Nederlanders maken mooie kunst, die ze hier zeker onder de aandacht kunnen brengen. Het is ontzettend leuk om mensen in hun carrière hier verder te helpen, zoals we muzikant Typhoon hebben kunnen helpen met zijn album Lobi Da Basi. Met behulp van geld van deze ambassade heeft hij hier in het binnenland veel inspiratie opgedaan en heeft hij zijn muziek in Suriname onder de aandacht weten te brengen. Daarnaast hebben makers van Surinaamse komaf in Nederland hier mooie dingen over slavernij, gelijkheid, diversiteit en vrijheid gemaakt. Geweldig om dat te kunnen stimuleren.”

Feestje in de kantine

Op dezelfde etage van her en der leegstaande kamers is de kantine te vinden. “Hier vindt ook de ceremonie plaats als mensen de Nederlandse nationaliteit krijgen”, zegt De Vries. “Het is de grootste ontvangstzaal die we hier hebben. Feestelijk ziet het er misschien nu nog niet echt uit, maar als we vlaggen en slingers ophangen, zeker wel.”

Het brandalarm gaat plots af. Geen paniek of hectiek, maar juist kalmte en structuur. Iedereen weet direct wat hij of zij moet doen. “Hebben we dit weer”, lacht De Vries, die al meteen vermoedt dat het om een oefening gaat. Binnen enkele minuten staan alle medewerkers, geteld en wel, op het daarvoor bestemde grasveldje aan de zijkant. “Zo hoort het, goed gedaan allemaal”, stelt een van de EHBO’ers die de boel tijdens het brandalarm in de gaten diende te houden. “Zo gebeurt er altijd wat.”

Het hele artikel lees je in de septembereditie van Parbode. 

0

Gedeeld