De 77-jarige ‘bezige bij’ Cephas Aloyisius Alexis verblijft in Huize Ashiana. Hij werd op 15 september 1938 geboren in Moengo. Een gebedskind, zo noemt hij zichzelf. “Mijn ouders hadden alleen maar meisjes. Dus ging mijn vader op een dag naar de kerk en vroeg God hem een jongen te geven. In ruil daarvoor zou hij zijn zoon dan vernoemen naar de apostel Petrus, die ook wel Cephas wordt genoemd. Zo heb ik de namen Cephas Aloyisius gekregen.”
Vanzelfsprekend dus dat Alexis later Godsdienst ging studeren. Van Godsdienst stapte hij echter over naar orthopedie. “Mannen kunnen zich meestal niet aan één ding houden. Ik ben naar Nederland vertrokken en heb daar orthopedie gedaan. Tijdens deze studie heb ik geleerd hoe schoenzolen gemaakt worden voor mensen met bijvoorbeeld platvoeten.” In 1969 rondde hij met succes zijn studie af. “Naast orthopedie heb ik ook geleerd hoe je gehoorapparaten en gebitsprothesen moet maken. Bij mijn terugkomst heb ik veel mensen daarmee geholpen. Ik heb bij verschillende ziekenhuizen en bejaardentehuizen mogen werken, waaronder Ashiana. Ook bij de Kennedyschool heb ik gehoorapparaten voor de leerlingen gemaakt.”
Alexis heeft altijd ervan gehouden om met zijn handen te werken. Zelfs op hogere leeftijd bleef hij dit doen. Zo volgde hij vijf jaar terug een cursus ‘Gitaar maken’, waar hij zijn eigen gitaar leerde maken. Hij heeft verder meegedaan met de activiteit ‘Storytelling’ van de Paramaribo Zoo, en vertelde daar twee Anansiverhalen. “Het eerste verhaal ging over de situatie in het land, over alles wat beloofd is aan de samenleving door de huidige regering. De uiteindelijke boodschap was: belofte heeft geen schuld, maar mensen maken zich schuldig aan belofte. Het tweede verhaal ging over een moederhert en haar jong, die samen met een tijger op zoek gingen naar eten. Al het eten van de dierentuin waar zij verbleven was op, dus moesten ze het bos in om naar voedsel te zoeken. Na een tijdje gelopen te hebben, kwamen zij bij een rivier, met een krokodil als bootsman. Deze krokodil legde hen uit dat er samen met hem maar twee dieren per keer vervoerd konden worden. Het moederhert was angstig om haar jong alleen te laten met de tijger of met de krokodil. Zij kwam toen op het idee om eerst met haar jong en de krokodil over te steken. Daarna zou zij samen met de krokodil teruggaan om de tijger te halen. Samen vervolgden zij hun zoektocht naar eten.”
Alexis houdt zich niet alleen met storytelling en gitaren maken bezig, hij is ook de oudste student aan de Academie voor Hoger Kunsten Cultuuronderwijs (AHKCO). Als tweedejaarsstudent van de studierichting Journalistiek is hij actief bezig in de klas, met name tijdens de discussies. Hij weet meer over de geschiedenis van het land dan de rest van de studenten en docenten.
“Ik was twee keer te laat voor de inschrijving op de AHKCO, dus toen had ik me maar ingeschreven op het Nola Hatterman Instituut. Daar heb ik kunst- en schildertechnieken geleerd. Uiteindelijk lukte het me mij in te schrijven op de AHKCO. Ik heb dat gedaan om mezelf bij te scholen, maar ook om mezelf bezig te houden.”
Een paar jaar geleden kreeg Alexis namelijk een beroerte. Het vertrek van zijn zoon naar Venezuela was de oorzaak hiervan. “Toen ik zijn moeder belde, kreeg ik te horen dat hij via Trinidad zou terugkomen naar Suriname. Ik schrok, omdat mijn grootvader oorspronkelijk uit Trinidad kwam, hij kwam via Guyana in Suriname. Via dezelfde route is mijn zoon ook in Venezuela beland. De volgende dag kreeg ik een beroerte. Daarna besloot ik om de lessen te gaan volgen.” Hij heeft het erg naar zijn zin op de academie. “Soms ben ik een beetje vergeetachtig, maar ik kan wel meedoen met de lessen!”
Nu populair
