Noreen Cheung slecht verliezer
Het zit niet mee voor ex-parlementslid Noreen Cheung. Begin dit jaar stapte ze, na maanden van hoogoplopende ruzies met partijgenoten, uit de Nationale Democratische Partij (NDP). Meteen daarna viel ze letterlijk huilend in de armen van de Nationale Partij Suriname (NPS), die haar op 25 mei echter niet op de kandidatenlijst voor de parlementsverkiezingen plaatste. Niet dat Cheung überhaupt ooit kans maakte om in Paramaribo herkozen te worden, gezien de smadelijke nederlaag van de NPS, maar dat is een ander verhaal. Ten slotte raakte medio juni ook nog eens bekend dat Cheung haar kort geding tegen Parbode – een zaak die al bijna een jaar liep – grandioos had verloren.
Waar ging die rechtszaak ook alweer over? Wel, in april 2014 opende dit maandblad met een interview met Cheung. Daarin zei ze onder meer dat de controversiële amnestiewet – u weet wel, die wet die onder meer NDP-leider Desi Bouterse bij voorbaat vrijwaart van vervolging voor zijn mogelijke aandeel in de Decembermoorden – voor haar ‘nog steeds een groot vraagteken’ is. Ze zei ook ‘zich niet te willen bemoeien met die wet, omdat het zo’n gevoelige materie is’. Uitspraken die niet alleen op band staan, maar waaruit wij terecht de conclusie trokken dat Cheung nog steeds twijfelt over de amnestiewet. Nog steeds, want op 22 maart 2012 schreef nieuwssite Starnieuws al een artikel over de ‘amnestietwijfels’ van Cheung. Wij waren dus niet de enigen die het was opgevallen.
Toch vond Cheung het blijkbaar nodig om ongemeen hard tegen Parbode van leer te trekken. Volgens vele bronnen omdat haar politieke voortbestaan er op dat moment van afhing. De dag waarop het interview in de winkelrekken lag, kregen we al een luid schreeuwende Cheung aan de telefoon. Een maand later noemde ze de freelance journalist die het interview van haar had afgenomen in het parlement een ‘riooljournalist’ en ‘criminele schrijver’ – nota bene tijdens de jaarlijkse begrotingsbehandeling, die eigenlijk zou moeten gaan over de financiële huishouding van de staat. Weliswaar noemde ze daarbij de journalist niet bij naam, maar een goed verstaander wist natuurlijk over wie ze het had. Ook parlementsvoorzitter Jennifer Simons – nota bene een partijgenoot – vond het schouwspel niet door de beugel kunnen en onderbrak haar spreekbeurt.
Het bleef daar niet bij. Begin augustus, vier maanden nadat het interview was verschenen, viel op onze redactie een dagvaarding in de bus. Cheung eiste terstond een rectificatie in ons blad, in alle Surinaamse dagbladen, op verschillende nieuwssites en via Twitter en Facebook. Zo niet, dan zouden we een dwangsom moeten betalen.
Korte metten
Mooi niet, natuurlijk. Want wat viel er te rectificeren? Haar uitspraken stonden allemaal op band. Parbode heeft die rechtszaak uiteraard gewonnen, zonder zelfs een advocaat in de arm te nemen. De rechter maakte korte metten met Cheung, veegde alle eisen van tafel en veroordeelde haar tot het betalen van de proceskosten. En al begrootte de rechtbank die onkosten op ‘nihil’, op papier blijft het een veroordeling.
‘De Kantonrechter is van oordeel dat uit haar citaten inderdaad begrepen kan worden dat Cheung twijfels heeft over de amnestiewet. Immers stelt ze zelf dat de kwestie voor haar ‘nog altijd een vraagteken’ is. Cheung heeft verder niet betwist dat ze deze uitlatingen heeft gedaan’, staat in het vonnis te lezen. ‘Wanneer Parbode dat dan ook zo in een artikel opneemt, kan hen geen onzorgvuldigheid of onrechtmatig handelen worden verweten.’
Al waren wij gedurende het gehele kort geding zeker van onze zaak, het vonnis klonk ons uiteraard als muziek in de oren. Het vrat namelijk energie om telkens weer tijd vrij te moeten maken voor die procedurele uitputtingsslag. Energie die we bij Parbode liever gebruiken om gedegen interviews af te nemen of kritische reportages te schrijven. Daarnaast was het een kleine overwinning voor de persvrijheid in Suriname, die nog steeds verankerd staat in onze grondwet. Wanneer uit een reeks citaten en uitlatingen een gedegen conclusie wordt getrokken, dan kan de journalist geen onrechtmatig handelen worden verweten. Zelfs al heeft de geïnterviewde die conclusie zelf niet letterlijk uitgesproken. Waarvan akte!
Cheung was vanzelfsprekend minder tevreden met haar nederlaag. Als vanouds ging ze snoeihard tekeer. Een nieuwssite publiceerde een journalistiek erg eenzijdig verhaal waarin de schrijver van het interview opnieuw voor rotte vis werd uitgescholden. Onbedoeld werd het hilarisch: de journalist was volgens haar niet alleen een crimineel, een riooljournalist en een homofoob (?), maar ook een atheïst.
Publiekelijke scheldtirade
Pijnlijk genoeg bezondigde Cheung zich met haar zoveelste publiekelijke scheldtirade aan ons adres nou net aan datgene wat zij ons verweet: aan laster en smaad. Maar al zouden we een door ons aangespannen rechtszaak tegen Cheung ook zonder enige moeite winnen, we stappen toch niet naar de rechtbank. We hebben er gewoon geen zin in. Geen zin in juridisch papierwerk, geen zin in eindeloze procedures die weer jaren kunnen slepen, geen zin in nog meer dyugu dyugu. Bovendien kijkt onze onderbezette rechterlijke macht nu al aan tegen een stuwdam van dagvaardingen die schreeuwen om een vonnis. Het Hof van Justitie heeft wel wat beters te doen dan nog meer aandacht te moeten schenken aan Cheung.
Voor Cheung hebben we verder maar één advies. Na vijf jaar in het parlement te hebben gezeten, heb je automatisch recht op een riant ambtenarensalaris. Zonder dat je nog een vinger hoeft uit te steken, want de nieuwe regering zal jou waarschijnlijk toch niet oproepen. Zodra je 55 jaar oud bent, kan je genieten van een vorstelijk pensioen. Geniet er allemaal van, desnoods in die boeddhistische tempel die je zo graag wil bouwen. Wij gunnen het je, echt waar – ook al denk je dat wij bij Parbode atheïsten zijn. Maar laat de politiek alstublieft voor wat ze is. Bij voorbaat dank!