Obed Kanape: ‘Mi p’sa mi yari, nanga mi du’ – Parbode Sneak Peek

De afgelopen jaren heeft Obed Kanape op verschillende podia de woordkunst naar een hoger level opgetrokken. “Ik schrik zelf van de dingen die ik kan doen”, zegt de jongeman uit Diitabiki, die de harten van velen wist te veroveren met zijn woordkunsten in het Nederlands, Engels, Aukaans en soms zelfs Kromantitongo. “Ik ben vierentwintig jaar, maar mi p’sa mi yari nanga mi du”, lacht hij. Gelijk heeft hij, voor zijn leeftijd heeft hij inderdaad een rijke kunstloopbaan achter de rug. “Toen ik geboren werd, verbleven mijn ouders op het riviereilandje Pipa Kondee; een christelijk dorp. Vandaar ook mijn bijbelse namen Josafat Obed. Mijn ouders hebben samen zeven zonen, maar mijn vader had vóór hun relatie een zoon en twee dochters en mijn moeder twee dochters. We hadden alle zeven al vroeg een eigen houwer, voor als we naar ons kostgrondje moesten. Mijn moeder wees alle broers een stuk grond aan die zij konden beplanten.” Er werd onder meer cassave, rijst, watermeloen en pinda geplant. De beloning voor deze arbeid was dat de broers zelf hun oogst mochten verkopen.

Nieuw begin
Zijn oudere broer slaagde van de zesde klas en moest verder studeren in de stad. Wat een reden was om met alle Kanape’s te verhuizen naar Paramaribo. In oktober 2002 begon hij op O.S Drambrandersgracht, in de derde klas. Het was een hele verandering. “Ik moest communiceren in een taal die ik niet machtig was. Als ik sprak, werd er altijd gegiecheld. Zo moest ik al op de eerste dag tegen een meisje zeggen dat ik ergens spijt van had. Ik kon de woorden niet vinden om dat gevoel te omschrijven dus zei ik ‘I’m sorry’.” Heel de klas heeft moeten lachen om zijn woordkeuze. Obed hield vast aan de woorden van juf Rita van de Velantischool op Drietabbetje. “Ze zei me bij de rapportuitreiking voor we naar de stad vertrokken: ‘Je gaat daar, maar je moet je niet minder voelen’. Na de ervaring met dat meisje maakte ik me het tot mijn missie om Nederlands te spreken. Ook als wij het onderdeel zang hadden voor een cijfer mocht ik altijd de hekkensluiter zijn, want dan kon iedereen aandachtig luisteren. Was er toen maar al social media, dan was het viraal gegaan.” In dat jaar werd hij de beste lezer van de derde klas. Hij las namelijk met veel intonatie. “Ik wilde meepraten in de klas, daarom ging ik meer lezen.” Naast boeken werd de televisie ook een manier van talen leren voor Obed. De vorderingen van Obed gingen vlot. Met de school deed hij mee aan het Kinderboekenfestival. “Het was leuk, ik mocht onze school aankondigen bij het publiek. Dat was de eerste keer dat ik op het podium stond in Paramaribo. Tijdens dit festival zag ik ook een filmpje van Dobru en maakte ik kennis met dichten. De voorleeswedstrijden hebben mij ook enorm gesterkt om nog meer met mijn stem te gaan spelen tijdens het lezen.” Obed slaagde in het schooljaar 2006/2007 als beste van de OS Drambrandergracht.

0

Gedeeld