Het was een klein berichtje in de Ware Tijd en het stond niet eens op de voorpagina: Nederland zal ook in het nieuwe jaar de belangrijkste buitenlandse donor zijn van Suriname, met een bijdrage van 443 miljoen srd. Ik stond paf over de hoogte van het bedrag, zeker toen ik verderop in het bericht las dat het geld zal worden gebruikt om negen ministeries te laten draaien. Negen ministeries die zonder de hulp uit Nederland geen beleidsplannen kunnen verwezenlijken. Het is nogal wat.
Ik stond paf, omdat deze financiële steun geen moment werd genoemd tijdens de schermutselingen tussen de nieuwe president van Suriname en het voormalige moederland. Nederland was niet blij met het aantreden van Desi Bouterse, maar de regering maakte geen melding van het feit dat Den Haag zo’n beetje het halve overheidsapparaat in Paramaribo financiert. Ze hadden ook kunnen zeggen: wij zijn reuze benieuwd hoe de heer Bouterse het gaat redden zonder onze euro’s.
Ook de president van Suriname zweeg over de honderden miljoenen toen hij een kleine en amusante prestigestrijd leverde met de Nederlandse vertegenwoordiger in Paramaribo. Er was geen stoel gereserveerd voor Aart Jacobi tijdens de inauguratie. Het gebaar had meer indruk gemaakt als Bouterse er meteen bij had gezegd dat er onder zijn presidentschap geen geld meer zou worden aangenomen uit Nederland. Suriname zou voortaan zijn eigen boontjes kunnen doppen, en anders boontjes uit China, Venezuela of een andere bevriende natie.
Dat gebeurde allemaal niet en dat zegt veel over de ingewikkelde relatie tussen beide landen. Voor veel Nederlanders is Bouterse the man they love to hate, een tropische schurk die de voormalige kolonisator uitdaagt en verkettert. Andersom heeft de president Nederland net zo hard nodig voor zijn profiel. Zijn afkeer van de bemoeizuchtige Nederlandse regering loopt als een levensader door zijn bijzondere loopbaan. Zijn achterban zou teleurgesteld afhaken als hij, begeleid door een draaiorgel, Tulpen uit Amsterdam zou zingen op het podium.
Feit blijft dat dit fraaie ballet tussen voormalige kolonisator en voormalige kolonie nog steeds grotendeels wordt uitgevoerd op kosten van de Nederlandse belastingbetaler. Het stemt treurig dat Suriname 35 jaar na de uitgeroepen onafhankelijkheid kennelijk nog steeds niet op eigen benen kan staan, ondanks de veelbesproken bodemschatten. Echte onafhankelijkheid is zelfstandigheid, en zelfstandigheid zou voor zowel Suriname als Nederland een zegen zijn. Maar wie gaat daar voor zorgen? En het liefst binnen 35 jaar?
Dit is de laatste BakraBrasa van Patrick Meershoek
Nu populair
