Marijke Meijer (65)
Directeur Kinderboerderij
De Vierkinderen
Praat je over economische ontwikkeling, dan praat je vooral over ondernemers met durf. Hoe redden ze het in hun branche en wat onderscheidt hen? Deze maand: Marijke Meijer van Kinderboerderij De Vierkinderen.
Op haar 52e werd Marijke Meijer getroffen door een hartaanval en hierdoor arbeidsongeschikt. Ze besloot niet bij de pakken neer te gaan zitten, maar haar grote droom te verwezenlijken: remigreren naar haar geliefde Suriname en een oord opzetten voor kinderen. Al het geld dat ze had, amper vijfduizend gulden, werd geïnvesteerd in Kinderboerderij De Vierkinderen. “Ik werd uitgelachen door mijn man en mijn kinderen, die dachten dat dit nooit zou slagen.”
Wie nu, dertien jaar later, langs de pinahutjes, kabelbaan, aapjes, speeltoestellen, het sprookjesbos en de nog in aanbouw zijnde herberg loopt, kan niet anders concluderen dan dat haar man en kinderen ongelijk hadden.
Paplepel
“In het eerste jaar zat De Vierkinderen al helemaal vol. Ik had rondgekeken in Suriname en iets voor kinderen was er niet. Dat is de reden dat het ook meteen zo goed heeft gewerkt, denk ik. Ook in mijn eigen jeugd heb ik het gemist dat er zo weinig was voor de kinderen.” Het ondernemerschap is Meijer met de paplepel ingegoten. Op haar tiende overleed haar moeder, waardoor ze bij haar oma kwam te wonen. “Mijn oma had niet veel geld, dus zij leerde me geld te maken. Toen ik veertien jaar oud was, verzorgde ik voor schooltijd onze dieren, zo molk ik de koeien en raapte de eieren van de kippen. Ik deed het graag, want ik vond weer geld als ik van school thuiskwam. Ik houd van ondernemen, van een stuiver maak ik een dubbeltje.”
Toen ze twintig was, emigreerde Meijer naar Nederland om te gaan werken als verpleegkundige. Daar bekeek ze veel kinderboerderijen en ontstond het plan voor haar eigen oord. “Altijd had ik de droom om in Suriname zoiets op te zetten.” Nadat ze werd getroffen door de hartaanval, ging het heel snel. “Ik ging terug naar Suriname en ben vrijwel meteen begonnen. De grond kreeg ik van mijn broer en met de hulp van mijn zoon hebben we dit gebied binnen drie maanden ontbost, opengegraven en begaanbaar gemaakt. Ook zijn er meteen huisjes en een dierenverblijf gebouwd, zodat ik op 5 december 1999 kon openen. De openingsdatum moest natuurlijk een dag voor kinderen zijn.”
Sprookjesbos
In de jaren die volgden, is De Vierkinderen steeds verder uitgebouwd. Na vijf jaar werd Marijkes grootste trots gerealiseerd: het sprookjesbos. Het idee was gebaseerd op het sprookjesbos van De Efteling, maar het moest wel op z’n Surinaams zijn. Ze schakelde de Nederlandse ambassade in en kreeg financiële hulp. Met zichtbare trots laat Marijke het resultaat zien. Het huisje van de heks uit de sprookjes van Hans en Grietje, de zeven dwergen en Sneeuwwitje, Bambi en nog veel meer andere sprookjes. Sommige poppen zijn duidelijk aangetast door het tropische klimaat en af en toe heeft ze zichtbaar moeten improviseren met het beschikbare materiaal. Maar het sprookjesbos gaat Marijke duidelijk aan het hart. “We zijn het enige sprookjesbos in het Caribisch gebied, mensen uit omliggende landen komen speciaal hiervoor naar Suriname. Kinderen uit het nabijgelegen Vierkinderen vinden het leuk om hier in het sprookjesbos te helpen. De wat oudere kinderen uit het dorp spelen bijvoorbeeld spook in het spookhuis. Ze krijgen daar dan wat geld voor.”
Concurrentie
Co, de 72-jarige echtgenoot van Marijke, komt bij haar staan. Geboren en getogen in ‘het mooiste plekkie op aarde’, de Amsterdamse Jordaan, maar nu Marijkes rechterhand in Suriname. Waar eerst het vertrouwen in zijn vrouw ontbrak, schaart Co zich nu helemaal aan haar zijde. “We krijgen geen subsidie, dus alles gaat uit eigen portemonnee en die beurs is maar klein. Maar we hebben er plezier in.” Toch moet het niet makkelijk zijn geweest om de concurrentie met de omliggende recreatieoorden en vooral het succesvolle Colakreek, wat zich op een steenworp afstand bevindt, aan te gaan. “Vooral omdat we zo dicht bij Colakreek zitten, had mijn familie weinig vertrouwen in de kinderboerderij. Maar het gaat nog steeds goed, omdat alles hier op het kind is gericht. Zo is ook het waterpeil lager”, zegt Marijke. In het begin ondervond het echtpaar Meijer veel problemen met Colakreek en ook nu zijn ze niet erg positief gestemd over het recreatieoord. Co: “Vroeger konden onze bezoekers alleen via de weg bij Colakreek naar hier komen. Toen ze daar merkten dat het hier goed liep, mochten mensen daar niet meer langs. Het was iedere dag raak. Nu is er nog steeds wel onenigheid, maar het gaat beter.” Ondanks dat hun leeftijd en gezondheid hen parten speelt (ook Co heeft last van zijn hart en daarnaast een herseninfarct gehad), is het stel vastberaden om verder uit te breiden. “Ons nieuwste project is een herberg. Het is nu half af en als ik weer wat geld heb, ga ik het verder afmaken”, zegt Marijke. “Wat ik nog zou willen, zijn een carrousel en een achtbaan. Als ik dat heb, is Kinderboerderij De Vierkinderen helemaal af en kan ik het met voldaan gevoel overdragen aan mijn kinderen.”
