Susanne Dekkers (42)
Stichting Unu Pikin
Praat je over economische ontwikkeling, dan praat je vooral over ondernemers met durf. Hoe redden ze het in hun branche en wat onderscheidt hen. Deze maand: Susanne Dekkers van Stichting Unu Pikin
Aan het begin van de zandweg die leidt naar het gebouw van stichting Unu Pikin, is medewerker Wienne geconcentreerd bezig met harken. Bezoekers van de stichting worden door hem ontvangen als een oude vriend. “Ik werk hier al twee jaar”, vertelt Wienne, terwijl hij zijn hark en prikstok opraapt en meeneemt. “Ik loop wel even mee, dan laat ik je de werkplaats zien. Mevrouw Susanne is nog even bezig.” Susanne Dekkers heeft de dagelijkse leiding over stichting Unu Pikin. “Het enige wat ik verwacht van de werknemers hier is dat ze willen werken. Al gaat het niet zo snel of niet zo goed als je zou willen, dat maakt niet uit. Als je het maar probeert.” En die visie weet ze goed over te brengen aan haar werknemers. Een kijkje in de werkplaats laat zien dat iedereen zijn steentje bijdraagt, en opperst geconcentreerd bezig is, of ze nu een grote machine bedienen of stoelzittingen schuren. In dit bedrijf is iedereen even belangrijk. Het warme welkom dat iedere bezoeker ten deel valt, is typerend voor de stichting die zich vijf jaar geleden vestigde op De Boerbuiten. In januari van dit jaar werd dit jubileum groots gevierd. Op 20 novemer 2003 is de stichting opgericht door het Nederlandse echtpaar Jurrian en Henne Dekkers. Jurrian werkte als vrijwilliger bij een project om het lezen op scholen te bevorderen. Maar als ze in de lokalen op het slechte meubilair stuit, maakt ze het haar missie om hier iets aan te doen. Na het begeleiden van een kleine meubelwerkplaats richt ze uiteindelijk de stichting Unu Pikin op en onder deze naam ging ze verder met de meubelwerkplaats. Hoofddoel: het renoveren van het schoolmeubilair. Scholen leverden oud materiaal in, en konden dit voorzien van een lik verf en een laagje vernis, zo goed als nieuw, weer terugkopen. Dit systeem werkte goed en de kosten werden gedekt. De stichting had haar onderkomen toen nog op Geyersvlijt, waar het meubelfabriekje de beschikking had over twee lokalen in een school. Het was geen ideale locatie voor een meubelwerkplaats, aangezien ze pas na een uur ’s middags herrie mochten maken om de leerlingen niet te storen. Dochter Susanne Dekkers was op dat moment in Suriname bezig met een project voor werkgelegenheid van mensen met een beperking. Zij had een aardige vinger in de pap bij het vormen van de stichting naar wat het nu is: een meubelwerkplaats en een fietsenmakersopleiding voor mensen ‘met een lange afstand naar de arbeidsmarkt’. De reden hiervoor kan een beperking zijn, maar ook een lastige jeugd of vervelende thuisomstandigheden.
Unu Pikin Fietsen
In januari 2007 is de meubelwerkplaats aan De Boerbuiten in gebruik genomen en ruim vijf jaar later heeft de stichting een nieuwe markt aangeboord met Unu Pikin Fietsen, een initiatief waar Susanne erg trots op is. Susanne: “Deze fietsenwerkplaats is een leer/werkproject, in tegenstelling tot de meubelwerkplaats waar mensen hun brood verdienen. Hier kunnen jongeren terecht voor een opleiding tot fietsenmaker. Ze gaan hier aan de slag en leren het vak dus in de praktijk.” Uit Nederland kreeg men een container gevuld met fietsen. Aan studiemateriaal dus geen gebrek. De studenten worden met behulp van deze fietsen opgeleid, en de gemaakte fietsen kunnen doorverkocht worden. Ook worden buurtbewoners gestimuleerd om hun fietsen hier te brengen, in welke staat dan ook. Leraar-fietsenmaker Vincent Monkau lacht: “Is je fiets dood, dan brengen wij hem weer tot leven.” Het idee om deze aanvulling op Unu Pikin te starten, is niet uit de lucht komen vallen. Susanne: “We hebben vooral ingespeeld op wat we om ons heen zagen. Er wordt steeds meer gefietst in Suriname. En niet alleen door de Nederlandse stagiaires. We proberen ervoor te zorgen dat er meer kennis komt van het vak, zodat de jongeren die hier klaar zijn straks in hun eigen omgeving bij een fietsenwinkel aan de slag kunnen. Of zelf voor bijvoorbeeld buren, vrienden of kennissen fietsen gaan maken, om zichzelf zo te voorzien.” Momenteel is er één student in de fietsenwerkplaats. Susanne vertelt dat het werven van deelnemers nog niet gesmeerd loopt. Door middel van snuffelstages en contact met scholen voor speciaal onderwijs, probeert ze de instroom van nieuwe leerlingen een boost te geven. “Het moet straks zo zijn dat als er een leerling klaar is op een speciale school, ons leerwerktraject als een logische volgende stap wordt gezien.”
Interessante dynamiek
De werkplaats is een verzameling van jong en wat ouder, en er zijn werknemers met maar ook zonder beperking. Dit levert een interessante dynamiek op. “In de werkplaats heerst de opvatting dat een ieder moet doen wat hij of zij kan, en waar nodig ondersteunt men elkaar.” Door deze instelling kan Susanne met trots zeggen dat de werknemers er niet alleen op professioneel, maar ook op persoonlijk vlak op vooruit gaan. “Doordat mensen hier niet worden afgerekend op wat ze niet kunnen, maar gestimuleerd in wat ze wel kunnen, durven werknemers veel meer. Hierbinnen groeien ze en dat heeft direct effect op hoe ze buiten zijn.” Unu Pikin is nog steeds geheel zelfvoorzienend. Dit is mogelijk omdat er op het gebied van huisvesting nooit grote investeringen gedaan hoefden te worden. De meubelwerkplaats, en recenter de fietsenwerkplaats, staan er dankzij donaties vanuit Nederland. Met de verkoop van de spullen die in de werkplaats gebouwd worden, financiert deze zichzelf. Veel machines die in de werkplaats worden gebruikt, bijvoorbeeld voor buigen van hout voor een rugleuning, zijn zelf gemaakt door manager George Monkou. Susanne: “Ideaal om de kosten te drukken en het werk te vergemakkelijken.”
Donaties
Daarnaast ontvangt de stichting ook nog donaties om projecten te kunnen doen. “Met dat geld kunnen we een school voorzien van bijvoorbeeld een bibliotheek of een ICT-ruimte. Het meubilair maken we uiteraard zelf in de werkplaats, en de boeken of computers die we vanuit Nederland krijgen, geven we aan scholen.” Susanne benadrukt dat dit soort projecten zonder donaties volstrekt onmogelijk zouden zijn. Het afgelopen jaar hebben de giften onder andere een bibliotheek op de Shri Brahma School en een bibiliotheek met computers voor OS II Tamanredjo kunnen realiseren. Vanuit de overheid is er echter weinig aandacht voor projecten als Unu Pikin. Susanne: “Misschien is de interesse er wel, maar deze wordt vooralsnog niet omgezet in praktische hulp.” De opdrachten haalde Unu Pikin voorheen onder andere uit scholen die er het budget voor hadden, maar helaas vallen de scholen als opdrachtgever langzaam weg. “Nu de ouderbijdrage is weggevallen, hebben scholen zelf helemaal geen budget meer.” Dit tekort aan bestellingen wordt opgevangen door een nieuwe markt aan te boren: particuliere instellingen als crèches, peuterspeelzalen en kindertehuizen weten Unu Pikin ook te vinden. Het grootste succes van zeven jaar stichting Unu Pikin weet Susanne niet zo snel te noemen. “Het totaalplaatje is het grootste succes, en dat bestaat weer uit heel veel succesjes. Als we weer een bibliotheek hebben ingericht, of weer in de belangstelling staan op wat voor manier dan ook, geeft dat een goed gevoel. En natuurlijk het feit dat we het met z’n allen elke dag voor elkaar krijgen om de boel draaiende te houden.”
