Het is een rampjaar voor het onderwijs. Het begon in oktober al chaotisch met te weinig klaslokalen, scholen, schoolbankjes en -stoelen en een tekort aan leerkrachten, de wekenlange staking rond de jaarwisseling heeft ervoor gezorgd dat menig student op de tenen moet lopen om dit schooljaar met succes af te ronden. Een oplossing voor het verval in het onderwijsveld is niet in zicht.
Leerlingen die hun eigen stoel mee moeten nemen naar de klas, copycenters die dankzij het gebrek aan leerboeken financieel binnenlopen aan kopieerklussen, kinderen die op het heetst van de dag naar een middagschool moeten, schoolgebouwen die al jaren schreeuwen om een grondige renovatie, ontevreden (en niet altijd even kundige) leerkrachten; het is slechts het topje van de ijsberg als de ellende binnen het onderwijs wordt aangehaald.
Regering op regering praat over oplossingen. Zoals ook wordt gesproken over het volledig op de schop gooien van het huidige, in alle opzichten verouderde, onderwijssysteem. Deze regering werkt aan een nieuwe opzet van het basisonderwijs, maar daar hebben maar weinigen binnen de sector vertrouwen in. Immers, er zijn in de afgelopen decennia al zoveel fraaie plannen gepresenteerd die vervolgens een zachte dood zijn gestorven. Zo is de Kweekschool Nieuwe Stijl, die al in 2003 van start had moeten gaan, maar waarvan de lancering aan het begin van het schooljaar plotseling in de ijskast werd gezet, er nog altijd niet. Terwijl al jaren wordt geschreeuwd om een grondige verbetering van het opleidingsniveau van leerkrachten.
De problemen op materieel en huisvestingsgebied doen zich vooral voor binnen het openbaar onderwijs, waarvoor lanti dus verantwoordelijk is. Protestantse en katholieke scholen staan op een duidelijk hoger niveau, maar daar betalen ouders dan ook meer voor. Niet voor niets proberen wanhopige ouders aan de vooravond van ieder schooljaar hun kind op een niet-openbare lagere school te plaatsen, ook al moeten daar door ouder en kind grotere afstanden voor worden afgelegd. Meestal tevergeefs, want de wachtlijsten zijn lang.
De laksheid waarmee door de regering werd ingegrepen toen een groot deel van de leerkrachten begin december het werk neerlegden, spreekt boekdelen. Men had vooral de handen vol aan het kibbelen over de knokpartij op 13 december in het parlement, de schoen van Somohardjo en de rok van Mangal. Ook de protesten van scholieren zelf naar aanleiding van hun belabberde onderwijssituatie, bereikten vooral dovemansoren.
Jongeren voelen zich toch al door de politiek in de steek gelaten, terwijl ze juist een moreel en opvoedend steuntje in de rug zo goed zouden kunnen gebruiken. Maar hoe kunnen diezelfde jongeren zich nu optrekken aan leiders van het land, die scheldend over de parlementsvloer rollen en geen seconde wakker liggen van de onderwijsellende?
Pas over een jaar of twee, als er nieuwe algemene verkiezingen voor de deur staan, zullen politici weer massaal gaan roepen dat ze het ook goed voor hebben met jongeren en minderbedeelden, zoals zij dat ook tijdens voorgaande verkiezingen hebben gedaan. Maar, om een Amerikaans gezegde te gebruiken, met een zak vol beloften koop je nog geen diamanten ring. En al helemaal geen verzekering dat je kunt rekenen op een gedegen opleiding.
Nu populair
