Opinie: Onze ziekenzorg aan het infuus – Parbode Sneak Peek

Een verzekering is een overeenkomst, anders gezegd een afspraak: de verzekerde betaalt met een zekere regelmaat een bepaald bedrag en de verzekeraar staat tot op afgesproken hoogte garant voor de schade, de kosten, de wederopbouw, afhankelijk van de aard van de verzekering. Het hele idee achter het sluiten van een verzekering is, dat de verzekerde in tijden van tegenspoed, of dat nou een brand is, een ongeluk, of een ernstige ziekte, zich geen zorgen hoeft te maken over de financiële consequenties die het gevolg zijn van de ontstane rampspoed.

Het idee achter een ziektekostenverzekering is daarenboven dat bij een tijdig bezoek aan een arts of specialist, erger ongemak in de toekomst kan worden voorkómen. Een bezoek aan de oogarts nu, kan voorkómen dat ik over een aantal jaren plotseling het licht aan één of beide ogen verlies. De oogarts wil dan wel graag het gezichtsveld meten, om na te gaan of er storingen zijn in de waarneming. Maar voor dat onderzoek moet ik een extra bedrag meenemen ter vergoeding van die kosten. Heb ik het verlangde bedrag niet, dan gaat het onderzoek niet door.

Een bezoek aan een fysiotherapeut nu, kan voorkómen dat ik in de toekomst in een rolstoel beland. Maar dan moet ik op zijn minst SRD 750 tot SRD 900 beschikbaar hebben om die fysiotherapeut te kunnen betalen. Weliswaar krijg ik na het overleggen van de nota’s en het invullen van een of meerdere formulieren de helft van de kosten terug, maar ik moet wel in staat zijn om het hele bedrag nu voor te schieten. Een ingreep van een chirurg nu, kan voorkómen dat ik in het geheel geen toekomst meer zal hebben. Maar dan moet ik wel bereid en vooral in staat zijn om 60 procent van de kosten te dragen. Het te betalen bedrag kan oplopen tot ettelijke duizenden SRD’s. Dat stelt althans het assembleelid Ingrid Karta-Bink. En zij komt tot de volgende conclusie: ‘Als een verzekerde zoveel moet betalen, is een verzekerde toch niet verzekerd’. Precies mevrouw Karta-Brink.

Momenteel is er volgens assembleelid Dew Sharman een tekort aan welgeteld 29 medicamenten. Bij navraag blijkt het te gaan om onder meer aspirine, naast pijnstiller ook de meest gebruikte bloedverdunner. Patiënten hebben deze medicijn nodig na bijvoorbeeld een hartaanval of herseninfarct. Het gaat ook om het geneesmiddel Enapril, eveneens een bloedverdunner, dat bovendien extra bescherming biedt aan de nieren. Diabetestabletten als Glibenclamide en Glicazide, medicijnen die de bloedglucose verlagen, mankeren vooralsnog ook. In een land waar hoge bloeddruk en suikerziekte in de top drie staan van meest voorkomende ziektes, waar bijna een kwart van de bevolking last heeft van hoge bloeddruk en 20 procent van de bevolking naar schatting diabetes heeft, is het ontbreken van deze medicijnen op zijn minst verontrustend. Naar de pijnstiller Diclofenac en een medicijn tegen scabiës, anders gezegd schurft, te weten Benzylbenzoat, vraagt de patiënt ook tevergeefs. En bij gebrek aan steriele handschoenen moet het Academisch Ziekenhuis operaties uitstellen, met alle gevolgen van dien.

We roepen ach en wee, omdat we gemeten naar het jaar 2014 op de wereldranglijst van de zuigelingensterfte met een score van 27 op de 1000 levendgeborenen een modderfiguur slaan. Maar als een consult bij een verloskundige tussen de SRD 75 en SRD 120 bedraagt en je bent weliswaar zwanger, maar je hebt het geld eenvoudigweg niet voor een bezoek aan de vroedvrouw, dan moeten we als land niet vreemd opkijken, wanneer we met deze cijfers worden geconfronteerd.

Het hele artikel is te lezen in het julinummer van Parbode.

0

Gedeeld