Op cadeaupapier, als een presentje
Vanessa (33)
“Misschien moet ik het maar meteen vertellen: ik ben gelovig opgevoed. En het is een geloof met een nogal hoge moraal, waar ik zelf ook zondermeer achtersta. Dat is in zekere zin bepalend geweest voor mijn eerste keer. Want, ik oordeel of veroordeel niets of niemand, maar wat mij betreft hoort seks binnen het huwelijk, vandaar dat ik je dit alvast wilde vertellen.
“Natuurlijk ben ik al eerder in de verleiding geweest om‘ja’ te zeggen. Niet dat ik flirterig ben, maar als iemand je écht leuk enaantrekkelijk vindt, dan is die aandacht vleiend. Toch, te véél aandacht, danhaakte ik af. Misschien omdat het te dichtbij kwam, bedreigend werd, wie zalhet zeggen?
“Dat voornemen: je maagdelijkheid bewaren voor die éne man,het werd een soort uitdaging. Voor Winston had het best eerder gemogen, hij wasook beslist geen maagd meer. Hij is ook niet belijdend gelovig, zoals ik,eerder een aanhanger. Maar hij had begrip voor mijn standpunt. Dus we hebbenbewust gewacht.
“Ik ontmoette Winston omdat ik regelmatig paste op zijnnichtje. Ik was daar in mijn vrije tijd de babysit. Hij is in het bos geborenen getogen. Toch is hij geen boslandcreool volgens de oude tradities, hij hoeftniet meer dan één vrouw, respecteert me voor wie ik ben, Winston is eenwereldburger die je nergens in een hokje kunt plaatsen. Gewoon, een mens meteen goed hart. Wat trouwens niet wil zeggen dat het liefde op het eerstegezicht was. Niet van mij en ik denk ook niet van hem. Eigenlijk had hij dehoop al opgegeven. Zoveel teleurstellende ervaringen met vrouwen, hij ging erinmiddels van uit dat een volwaardige relatie met een vrouw voor hem niethaalbaar was. En toen kwam ik opeens in beeld…
“We konden wel heel intens met elkaar praten, hele diepgravendegesprekken. Ook over de liefde. En dat bleek al een stap in de richting. Hetbegon in wezen heel verstandelijk, maar groeide weldegelijk uit tot een groteverliefdheid. Dus zijn we vijf jaar geleden getrouwd. En die onthouding legtdus een groeiende druk op die éne huwelijksnacht. Ik moet er bij vertellen:mijn ouders hebben me ook nooit echt voorgelicht. Mijn vader heeft wel ooit eenpoging in die richting ondernomen, maar daar raakte ik zo van in paniek dat heter niet meer van gekomen is. Echt een preutse tante, waarschijnlijk van mijnmoeder meegekregen. Natuurlijk had ik wel eens een naakt mannenlichaam gezien,zó groen was ik nou ook weer niet, maar ik zocht het beslist niet zelf op, gingniet in boekjes bladeren, ik geloof dat het een programma op Discovery was,over mensen die in pornofilms speelden. Dat ik daar die blote mannen hebgezien. Maar verder… ik had ook mezelf nooit grondig bekeken. En was als dedood dat het niet in me zou passen. “Bij mijn moeder lag altijd een handdoekjeonder het kussen. En van vriendinnen had ik ook al begrepen dat het één grotenatte boel zou worden. En het laatste wat ik wilde was die mooie hotellakenssmerig maken. Dus heb ik, ja, lach maar, cadeaupapier over het bed gespreid. Endaar ben ik met mijn kont op gaan liggen. Alsof ik écht een presentje was… Omde spanning weg te nemen zijn we eerst heel gezellig samen in bad gegaan. Maarja. Toen moest het toch gebeuren. Achteraf weet ik dat ik heel technisch bezigwas. Heel vastberaden: nu moest ik er doorheen, wilde ik er óók bijhoren, dusik vroeg ook steeds: is dit het dan? Zit-ie er echt in?
“Die gespannenheid… de eerste nacht zal het Winston nietverrast hebben, maar dat die de dagen en nachten daarop bleef, ik denk dat datvoor hem wel teleurstellend was, ja. Ik liep ook rond met x-benen, net alsof ernog iets tussen zat.
“Potdicht. Het kostte me even om te beseffen: je mag nualles doen, je bent getrouwd! Gaandeweg ben ik wel heel anders geworden, isseks met Winston één grote openbaring, we ontdekken nog steeds van alles inelkaar, ik leer dagelijks bij. Opeens herinner ik me wat mijn vader ooit zei:‘Seks is een taal die je moet leren spreken.’ Zo is het bij ons gegaan: het waseven huilen, soms even schreeuwen, maar inmiddels kunnen we elkaar heel aardigverstaan. Sterker, kunnen we in bed met elkaar lezen en schrijven!”