Edgar Fer (58) is toezichthouder bij een houtconcessie aan de weg naar West-Suriname.
Hoe ziet uw werkdag er uit?
“Ik sta ’s morgens zo rond half vijf op. Dan maak ik wat schoon. Koken voor de arbeiders hoef ik niet, iedereen zorgt voor zijn eigen eten. Maar het is wel een 24-uursjob, ik moet altijd in het kamp blijven en zorgen dat mensen geen dingen weghalen. Een paar keer per week komt er een truck uit de stad om de boomstammen op te halen en komen er mensen van de Stichting voor Bosbeheer en Bostoezicht (SBB) om de bomen te nummeren. Maar dat is niet mijn hoofdpijn. Meestal ga ik om acht uur ’s avonds weer slapen. Want tja, er is hier niet zoveel te doen.”
Wat vindt u het leukste aan uw werk?
“Tja… Er gebeurt hier niet zo veel. Overdag gaan de arbeiders naar de concessie in het bos om bomen te kappen en dan zit ik hier alleen. Daarom ben ik blij als er mensen stoppen die nieuwsgierig zijn en een praatje willen maken. Dan vertel ik ze graag wat we hier doen. En als dat niet gebeurt, vind ik het al fijn als er een bus met toeristen of stagiaires voorbijrijdt en dat ze naar mij wuiven. Als dat gebeurt, heb ik een leuke dag gehad.”
En wat het vervelendste?
“Het is vaak saai, dus ik verveel mij veel. Dat vind ik het ergste, dat ik de hele dag moet zitten, met de armen over elkaar. Dan val je al snel in slaap. Dus daarom is het prettig als er iemand stopt. Dat gebeurt meestal op vrijdag en zondag, dat zijn de drukste dagen op de weg. Het zou mooi zijn als we hier een klein winkeltje hadden, dan zouden er meer mensen stoppen.”
Op de Werkvloer. Elke maand in Parbode.
Nu populair
