Opinie: Het antwoord op paars is meer dan oranje 

Na dertien jaar keerde Dayanand Dwarka de Vooruitstrevende Hervormings Partij (VHP) de rug toe. (Vooralsnog) niet om naar een andere partij over te stappen, maar omdat hij zich zorgen maakt om de inhoud van de gevoerde gesprekken tussen VHP-voorzitter Chandrikapersad Santokhi en Desiré Bouterse, president en voorzitter van de Nationale Democratische Partij (NDP).Volgens Dwarka zal de oranje partij na de verkiezingen van 2020 een regeercoalitie vormen met ‘de paarsen’.

Tekst Zoë Deceuninck

‘Let goed op’, waarschuwde Dwarka, ‘Vooral op podia geven beide partijen aan dat de strijd gaat tussen de NDP en de VHP. Ze helpen elkaar’. Santokhi ontkende de aantijgingen: ‘Niets anders dan anticampagnestrategie van de NDP’. In hoeverre er samenwerkingsafspraken tussen de twee grootste partijtoppers zijn gemaakt, moet de toekomst uitwijzen. Maar beide partijvoorzitters lijken – inderdaad – graag te vergeten dat ons politiek landschap meer kleuren telt dan paars en oranje.

Naarmate de verkiezingen naderen wordt onze politiekvoering herleid tot een woordensoep: Bouterse zegt dit, Santokhi zegt dat. Hoefdraad zegt zus, Jogi zegt zo. Somohardjo zegt A, Waidoe B. Abdoel zegt ja, Belfort nee. De media noteert. Jogi dreigt monden te breken, Brunswijk zwaait met zijn geweer, Neus met haar bezwaren, Van Trikt met zijn paspoort. Misiekaba zingt, Hofwijks is stil. En ondertussen wordt het maar niet beter.
Midden mei schreef journalist Giwani Zeggen een pakkende column in de Ware Tijd met als titel Land in malaise. Hierin legt Zeggen zijn pen op de wond: ‘Niemand geeft je het gevoel in staat te zijn het tij te keren’. Hardwerkende ambtenaren bestaan. Oprechte vakbewegingen bestaan. Integere politici bestaan. Alleen worden zij, in de woorden van Zeggen, ‘in hun eigen gelederen overstemd door de groep voor wie slechts het eigenbelang telt’. Het is zoeken naar hoop.
Er is geen magische knop die ons uit deze malaise haalt, geen één persoon die het tij keert, geen verkiezingsbelofte die de toekomst kleurt, geen geld dat de opbouw garandeert, geen staking die narcisme verdrijft, geen wet die corruptie uitbant. Er is geen samenwerking, geen vertrouwen, geen groter belang. De huidige politici brengen Suriname zeker niet naar grotere hoogten. Er is alleen de waarheid, even meedogenloos als we haar hebben leren kennen. En hoe gecompliceerder de werkelijkheid, hoe talrijker de praatjes. Er is een hoofdreden dat de NDP al negen jaar aan de macht is en – ondanks alles – blijft. De vraag is of die reden nog steeds bestaat, namelijk of de kiezers het gevoel hebben meer persoonlijk voordeel dan nadeel te halen uit de spelletjes van paars. Wint een onzekere toekomst het van de gevestigde wanorde? Aan u om (mee) te beslissen.

0

Gedeeld