Bij het drama over het vermeende nepprofessorschap van Henry Ori drong zich aan mij het beeld op van een oude muziekvideo, waarin de presidenten van Rusland en de VS gekleed in driedelig grijs elkaar in een arena te lijf gaan. ‘When two tribes go to war’. Wie in de tachtiger jaren is opgegroeid, kent het misschien. Het ergste was niet zozeer de vechtende staatshoofden, maar het op bloed beluste publiek dat zijn favorieten op aggresieve wijze aanvuurt. Vooral dat publiek is de reden waarom je als wetenschapper je fatsoen dient te houden in een discussie. Zeker als die in de pers belandt. Een verschil met de video, is dat een van de twee professoren toch decent is gebleven in dit ´drama´.
Ongeacht wie er gelijk heeft, het doet Suriname niet goed als wetenschappers niet met elkaar door één deur kunnen en dat daardoor de vuile was buiten terechtkomt. Suriname wordt internationaal te kijk gezet, zo blijkt uit het feit dat dit nieuws ook aan de overzijde van de oceaan verscheen. In dit geval wordt een leiddinggevende van een goed draaiend samenwerkingsproject met Vlaanderen door het slijk gehaald. Of je het nu eens bent met hem of niet, zo ga je als wetenschappers niet met elkaar om. Helaas is het een wijdverbreide gewoonte bij een aantal wetenschappers om elkaar te bekritiseren op een manier die niet meer fatsoenlijk is.
Wetenschappers die in de wandelgangen elkaars proefschriften afkraken, dat die en die zijn dissertatie niets voorstelt, omdat het te dun of te dik is, of geschreven onder begeleiding van een ‘waardeloze’ universiteit. Is het formaat prima en de begeleiding ook, dan ´snapt men niet hoe díe zijn titel daar heeft behaald´.
Of wetenschappers die meesmuilend spreken over andermans vakdisciplines, zoals een docent taalfilosofie van wie ik in Nederland les had, die het oneens was met een archeoloog, en die hij gniffelend van plezier ‘scherfjesteller’ noemde. Geen voorstander van cross disciplinary onderzoek waarschijnlijk. Mooie boodschap aan de studenten.
En wetenschappers die artikelen van vakgenoten als bron verbieden voor hun studenten, omdat ze de auteur ervan het licht niet in de ogen gunnen. Met andere woorden, een totaal onwetenschappelijke attitude die zeker niet tot niveauverbetering leidt. Die ook nog de samenleving dupeert, omdat het direct de kwaliteit van het universitair onderwijs raakt.
Dan zijn er nog leiddinggevende wetenschappers die uit persoonlijke overwegingen een minder geschikte kandidaat voor een functie prefereren.
Adek een puinzooi?
Nog erger wordt het als een compleet wetenschappelijk instituut erin wordt meegesleurd: volgens professor Hubert Rampersad – in DBS-editie van 6 juli 2017 – is de Anton de Kom-universiteit (Adek) een ‘puinzooi’ en verzorgt zij het ‘slechtste onderwijs ter wereld’. Dat is nogal een beschuldiging. Is er om die bewering wetenschappelijk te staven een uitgebreid onderzoek verricht naar het niveau van alle universiteiten in alle landen op deze aardbol? En geldt dat voor alle faculteiten van de Adek? Geen docent zou er deugen. Geen huisarts, advocaat, rechter of technoloog in Suriname zou dan maar enigzins in staat blijken zijn werk ook maar een beetje naar behoren te doen. Kan het echt zo erg zijn? Dan zouden alle Adek-studenten zich nu alvast maar diep kunnen schamen voor hun toekomstige niveau. Begin maar liever een beurs te zoeken om aan een universiteit in Ghana of Nigeria, waar ze volgens de professor Rampersad beter presteren.
Het hele artikel is te lezen in het septembernummer van Parbode.
Nu populair
