Eigenlijk zou er bij ziekenhuispoli’s in Suriname een groot waarschuwingsbord moeten staan: ‘Hier houdt de 21ste eeuw op’. Zelfs COVID-19 heeft de poliklinieken niet de 21ste, wat zeg ik, de 20ste eeuw in kunnen sleuren. Op elke willekeurige dag zie je ze in de ziekenhuizen: rijen van mensen vol kommer en kwel, de blik op oneindig, wachtend op de oproep voor hun afspraak met een specialist.
Tekst Sharda Ganga
Een afspraak. U weet wel, zo’n uitvinding waarbij van tevoren is overeengekomen wanneer je elkaar zult treffen. Een gemaakte afspraak geeft je een handvat, een ijkpunt waaromheen je andere afspraken kan maken, of andere bezigheden inplant. Hoe moet ik het nog meer uitleggen: een afspraak is gewoon, een afspraak.
Als ik dus een briefje krijg waarop staat dat ik mij om 12.20 uur moet aanmelden, dan word ik blij. Hoe fantastisch is dit niet, denk ik dan, de poli is in staat om zulke nauwkeurige planningen te maken. Als ik me om 12.15 uur aanmeld, vijf minuten voor tijd, ‘just to be sure’, dan verwacht ik dat ik binnen een uur of wat wel aan de beurt zal zijn. Dat er voor mij maximaal drie of vier wachtenden zijn, want ja, consults kunnen uitlopen, er kunnen spoedgevallen tussenin komen ‒ alle begrip. Maar als ik pas drie of vier uur later het gebouw uitstrompel, na een consult van vijf minuten, dan is er iets gigantisch mis met het systeem. En dat is al sinds mensenheugenis het geval.
Het is onvoorstelbaar dat in al die decennia onze specialisten, ziekenhuizen, managers of wie dat zou moeten doen, collectief niet in staat zijn geweest om een beter afsprakensysteem op te zetten. Een systeem waarbij patiënten als mensen worden erkend, en niet slechts als hun aandoening. Mensen die dingen hebben te doen, die bestaan buiten de poli.
Lees verder in het maartnummer van de Parbode
Noot: Dit stuk verscheen eerder als column van Sharda Ganga in de Ware Tijd
Parbode Magazine is te koop in de winkel; ook een (digitaal) abonnement afsluiten is mogelijk (www.parbode.com/abonneren/)
Nu populair
