Naarmate de verkiezingen naderen beweren parlementsleden dat ze ‘solidair zijn met de onderkant van de maatschappelijke ladder’, ‘meeleven met het volk’ en ‘de pijn ook voelen’. Hoe doe je dat in blinkende Chevrolets die draaiende worden gehouden op kosten van het volk?
Tekst Zoë Deceuninck
Het probleem is niet dat we te veel op Facebook scrollen, maar dat onze grenzen van beschaafde communicatie vervagen achter een muur van zogenaamde onschendbaarheid. Het probleem is niet dat Surinamers ‘geen werkmentaliteit’ zouden hebben, maar dat we het hosselen verkiezen boven de grillen van een werkgever. Het probleem is niet dat de weg naar de luchthaven één uur duurt, maar dat zoveel mensen de weg naar het buitenland verkiezen.
Het probleem is niet dat Suriname geen orde kent, maar dat we ons bevrijd voelen in de chaos. Minder bedeelden knopen de touwtjes aan elkaar met (al dan niet illegale) hosselpraktijken. Dankzij onze open economie kunnen we sparen in vreemde valuta. Met een Nederlands pensioen ken je in Suriname geen verplichtingen. En de rijken? Die kunnen tussen alle onderontwikkeling door onbeschaamd hun ding doen. Omdat ze rijk zijn.
Ministers en politici – in coalitie en oppositie – gaan ervan uit dat zij tot de elite van Suriname behoren. Verblind door hun voorzieningen wanen ze zich onschendbaar.
Lees verder in het julinummer van Parbode
Nu populair
