Opinie: Veertig jaar later – Parbode Sneak Peek

Het is 8 december 1982 in de avond. Op de televisie zien we Jozef Slagveer. Hij legt een verklaring af. Ik roep mijn man: ‘Kijk, Jozef is op de televisie’. De verklaring die Jozef voorleest hoor ik niet, hij ziet er zo beroerd uit.

Tekst Anne Huits

De berichten volgen elkaar snel op. Er zijn vijftien mannen doodgeschoten ‘op de vlucht’. De namen van de slachtoffers sijpelen naar buiten. Volgens de officiële berichten zouden ze een coup willen plegen. We zien beelden van begrafenissen, lezen berichten over afschuwelijke martelingen.

Maanden later komt Mabel, de vrouw van Jozef, een gereserveerde dame, bij ons op bezoek. Haar man verloren, haar land gedwongen verlaten. Ze draagt haar verdriet met zich mee als een zware last. Mabel wil met mijn man praten. Het is een gesprek met lange stiltes.

In december 1983 gaan we met het gezin naar Suriname, schoonmoeder en oma Marie Zeggen-Slagveer wordt 75 jaar. Een groot feest zal het niet worden. Het land is van uiterlijk veranderd. Overal zien we grote borden met revolutionaire teksten als: ‘De vooruitgang van ons land ligt in onze eigen hand’. Een familielid vraagt ons of we geld willen wisselen. Mensen praten niet meer vrijuit, ze fluisteren. Als we vertrekken, staan er lange rijen bij de benzinestations.

Lees verder in het decembernummer van Parbode, nu in de winkel

Wilt u informatie over het afsluiten van een (digitaal) abonnement?

Klik op www.parbode.com/abonneren

0

Gedeeld