Opmerkelijk: Jebiënne Smith
Zeer getalenteerd! Anders kan deze jongedame niet omschreven worden. Naast fotografie, is ze model, zingt ze ook, maar werkt bovenal aan haar carrière als kunstenaar. Onder begeleiding van het Nola Hatterman Instituut en kunstenaar George Struikelblok wordt Jebienne Smith gevormd tot een uitzonderlijk talent. “Alleen maar achter een bureau werken lijkt mij niets”, benadrukt ze.
Op een achtererf aan de Keizerstraat staat het relatief nieuw pand van G-Artblok. Al bij het binnenkomen, heten kolossale schilderijen van George Struikblok en zijn leerlingen je van harte welkom. Hier lopen we langs het atelier terwijl Struikelblok ons over haar informeert. “Jebienne is een van mijn eerste leerlingen. Ik heb haar lesgegeven op het Nola Hatterman Instituut. Haar moeder vroeg mij haar in te schrijven op ‘Nola’, het zou toen niet zo goed gaan op school”, begint Struikelblok. Toen hij met haar begon kon ze al redelijk goed tekenen, maar het was haar drive die het meest opviel. Naast haar opleiding maakt ze extra oefenuren bij Struikelblok in de G-Artblok. “Ze is erg pietje precies. Ze kan wel twee maanden werken aan een schilderij en er niet moe van worden.”
Op dat moment komt Jebienne de Artblok binnenlopen. Onder haar arm draagt ze een van haar recente werken. Ze loopt naar de berging en neemt de rest van haar werken tevoorschijn. Ze laat haar eerste werk zien. Struikelblok: “Bij Jebienne zie je de progressie die ze maakt duidelijk.” Aan haar eerste werk is te zien dat ze de technieken nog niet goed onder de knie had. De afgelopen twee jaren heeft ze zich op zowel ‘Nola’ als bij G-Artblok gefocust op het perfectioneren van haar stijl. En met succes, want de progressie spreekt voor zich. Haar meest recente werken hebben als thema: zelfportretten, Afro-vrouwen en gezette vrouwen. “Ik heb nu overwegend vrouwen geschilderd. Voor mij is dat makkelijker, hoewel ik in de toekomst ook mannen wil gaan schilderen. Vrouwen hebben mooie curves. Mannen zijn net iets moeilijker te schilderen, door de details van hun gespierde lijven”, vertelt ze terwijl ze haar laatste schilderij op een ezel plaatst.
Het hele artikel is te lezen in het julinummer van Parbode.