Is er nog hoop voor de armen? – Parbode Sneak Peek

Gouden bergen werden de allerarmsten beloofd door de regering, waardoor velen in 2015 op de Nationale Democractische Partij (NDP) stemden, niet wetend dat de regering met haar toneelspel een torenhoge koers uit haar hoed toverde. Vele armen die al geen cent te makken hadden, zakten nog verder weg. De overheid zegt ook dit jaar weer de armoede te lijf te gaan. Mooie nieuwe beloftes, maar hoe gaat het nu eigenlijk met de armen, hebben zij nog toekomstperspectief?

Voor een klein huisje in de volksbuurt Sunnypoint zit een 42-jarige Afro-Surinaamse vrouw. Na dagenlang non-stop te werken heeft Marintha Semi eindelijk tijd voor zichzelf. Maar rust zit er niet in met de bedrijvigheid in haar kleine woning. Haar zoontje is bezig de afwas te doen in de tuin bij een zelfgefabriceerde gootsteen en aanrecht van een houten plankje. In de voortuin zijn twee oudere zoons bladeren van de boom aan het opruimen. Kinderen kruipen over de zanderige vloer. Het huishouden telt in totaal vijftien mensen, bestaande uit Marintha, haar vader,vriend, zeven kinderen tussen de acht en 22 jaar, zus en vier kinderen van haar zus.
“We zijn voor de gek gehouden in dit land”, zucht Semi. Vorig jaar stemde ze op de NDP, in de hoop dat president Bouterse de economie zou verbeteren en ontwikkeling zou stimuleren. Goede verwachtingen had ze, toen ze allerlei beloftes aanhoorde. “Maar prompt toen de partij de verkiezingen had gewonnen was er ineens geen geld.”
Met een groot huishouden komt de crisis met een klap aan. Veel werken is belangrijker dan ooit geworden. Marintha is nu de belangrijkste kostwinner in het gezin. “Nu alles driemaal zo duur is geworden ben ik bijna alleen maar aan het werk, en zelfs dán kom ik nog niet uit.”
Zakken met sopropo en andere groenten liggenin de keuken, die ze op een markt in de stad heeft ingeslagen.De groenten staan gereed voor de volgende dag. “Ik sta iedere werkdag om 02:00 uur op in de ochtend, om vervolgens met een bustaxi naar Albina te rijden. Daar steek ik de grens over per boot naar Frans-Guyana, en verkoop ik de groenten op de markt in Saint-Laurent-du-Maroni. Voor zestig Surinaamse dollar koop ik een zak sopropo in Paramaribo, en probeer die in Frans-Guyana kwijt te raken voor twintig euro.” Op een goede dag verdient Marintha soms een paar honderd euro. Maar er zijn ook slappe dagen dat ze maar een paar dingen verkoopt. Met die euro’s verdient ze omgerekend meer dan met Surinaamse dollars, maar alle kosten bij elkaar is nog niet genoeg met zo’n groot gezin.

Het hele artikel is te lezen in het decembernummer van Parbode. Te verkrijgen in stad en district voor SRD 12,00.

0

Gedeeld