Pesten: zonder SOS-knop geen uitweg – Parbode Sneak Peek

Regelmatig wordt de samenleving opgeschrikt door berichten over jongeren en kinderen die zichzelf het leven hebben ontnomen omdat ze – al dan niet vermoedelijk – werden gepest. Begin dit jaar was het de 21-jarige Michaël Flu die op Facebook zijn verhaal deelde. Ook hij liep met zelfmoordgedachten rond omdat hij werd gepest. Tegenover Parbode doet hij zijn verhaal.

Tekst Charissa Schmidt

“Ik word al jaren gepest om mijn uiterlijk”, zegt Flu, die werd nageroepen dat hij zwart is, dat zijn tanden scheef staan, of dat zijn kleren ouderwets zijn. Op school, op straat en op sociale media – het meest op Facebook – kreeg Flu dagelijks haatvolle opmerkingen te verwerken. Alleen thuis werd hij niet gepest. “Ik heb alles geprobeerd zodat ik niet meer gepest zou worden. Ik bleef de hele dag in mijn kamer, omdat ik had gehoord dat je huidskleur lichter wordt als je de hele dag binnenblijft. Ze vonden mijn kleren ouderwets, dus ben ik aan mijn kleding gaan werken. Maar het pesten stopte gewoon niet. Ik werd ook gepest om mijn gebit. Ik werd niet zo geboren, maar door situaties is mijn gebit veranderd. Jongens en meisjes op straat schreeuwden lelijke dingen. Ze riepen ‘je bent lelijk’ of ‘je hebt grote tanden’ en vaak hoor ik ook dat ik zwart ben. Gelukkig hebben ze me nooit aangeraakt”, vertelt Flu, die tot voor zijn coming out op Facebook nooit aan iemand had verteld dat hij gepest werd. “Ik heb wel aan de pesters gezegd dat ik het niet leuk vind, maar ze gingen gewoon door. Ik heb vaak erom zitten huilen.” Op een dag werd het hem te veel en hij sneed met een scheermes in zijn arm. “Ik voelde me hopeloos, ik zag geen oplossing. Niemand merkte iets op, het leek alsof ik gestoord was. Ik was verdrietig en voelde mij alleen. Ik had geen zin meer om te leven. Ik voelde mij niets waard”, zegt Flu, die destijds met zelfmoordgedachten speelde. “Ik nam mijn scheermes en maakte veel sneetjes op mijn arm. Met tranen in mijn ogen ben ik gestopt. Ik moest denken aan mijn familie. Zij hebben mij nodig”, zegt Flu, die zijn arm heeft laten tatoeëren om de littekens te verbergen. Op zijn arm staat nu in inkt gegraveerd: In Gods hands. “Mijn familie weet niets van het gebeuren met het scheermes”, zegt Flu, die het oudste kind is in een gezin van acht kinderen. “Mijn broers en zusters kijken naar mij op. Daarom heb ik niet opgegeven, want zij geven mij een goed gevoel. Ik wist dat ik mijn familie zou kwetsen als ik zelfmoord zou plegen.”

Op de dag dat hij zijn verhaal voor het eerst deelde met de wereld, zat Flu op het balkon met zijn telefoon naar muziek te luisteren. Er liepen twee meisjes en een jongen langs zijn huis. “Een van die meisjes schreeuwde ‘ieuw’ en de andere zei ‘forceer je niet, je bent lelijk”, herinnert Flu zich. Hij reageerde niet, maar de jongen ging door. “Hij zei: ‘No du, dalek a boi o kir’ en srefi’. Hij zei het met een lach, en toen moesten de meisjes ook lachen. Op dat moment was mijn hart helemaal gebroken. Ik ging direct op Facebook en schreef mijn verhaal”, zegt Flu. Hij deelde zijn wens dat hij dit jaar niet gepest wilde worden, niet om zijn tanden en niet om zijn huidskleur. Hij riep de pesters op om het pesten te stoppen. Hij deelde de wereld mee dat hij niet meer wist hoelang hij het pesten nog vol kon houden. Zijn bericht kreeg honderden reacties. Zijn familieleden schrokken van zijn bericht en velen zochten hem op. Ook kreeg hij persoonlijke berichten op Facebook. Een daarvan kwam van Rachele Giddings. Zij vroeg Flu of ze hem de volgende dag kon ontmoeten. Flu stemde in. “Ze vertelde mij haar levensverhaal. Ik was zo blij dat iemand mijn gevoelens kon begrijpen”, zegt Flu. Giddings zamelde geld in voor een beugel voor Flu. Op 12 januari gingen ze samen naar ‘De Beugel Specialist’ aan de Hofstraat. Ze hadden nog niet genoeg geld ingezameld, maar de specialist plaatste de beugel met korting.

Groot gevaar

Slachtoffers van pestgedrag die hun verhaal delen op sociale media platforms zoals Facebook doen dat niet zonder risico. Dat stelt sociaal counselor Shyra Mando van de Jongerentelefoon 123. “Op sociale media kan het alle kanten op gaan. Het hangt er helemaal van af welke vrienden het slachtoffer op Facebook heeft. Wij maken ons bij de Jongerentelefoon wel zorgen dat de grens tussen privé en publieke aangelegenheden voor sommige jongeren niet meer duidelijk is door het gebruik van sociale media. Zij denken ten onrechte dat alle facebookvrienden echte vrienden zijn. Zij voelen zich op een of andere manier veilig en denken dat zij een band met hen hebben, terwijl ze in werkelijkheid veel van die mensen niet persoonlijk kennen. Hier zit een groot gevaar in, zeker voor iemand met emotionele problemen, bijvoorbeeld iemand die gepest wordt. Die is niet goed in staat om goed om te gaan met de negatieve reacties op hun emoties en dit kan leiden tot nog meer verdriet, pijn en frustratie”, zegt Mando.

“Ik weet wat het is wanneer iemand gepest wordt. Ik heb eerder kinderen geholpen die gepest werden”, vertelt de 37-jarige Giddings, die het verhaal van Flu voorbij had zien komen op Facebook.

Lees het hele artikel in het julinummer van Parbode

0

Gedeeld