Er wordt vaak gesproken over ‘onafhankelijke media’. Maar hoe onafhankelijk zijn die onafhankelijke media eigenlijk? Van oudsher geldt dat een deel van de mediabedrijven in de wereld is voortgekomen uit politieke, religieuze of zelfs etnische hoek. En dus ook tot op zekere hoogte een bepaalde politieke, religieuze of etnische adem uitblazen. In Suriname is dit niet anders en komt, met de verkiezingen in aantocht, bij bepaalde mediabedrijven duidelijk naar voren aan welke kant ze staan.
Je zult als mediawerker maar een succesvol ondernemer als grote baas hebben, die behalve een krant nog een tiental bedrijven heeft. Waaronder een softfabriek. En van die baas, terwijl je terug komt van een persconferentie, een uitbrander krijgen omdat je het terrein oploopt met soft van de concurrent.
Het klinkt onwaarschijnlijk, maar het is een waar gebeurd verhaal. En het gebeurde ook nog eens in ons eigen Suriname. Het mediabedrijf in kwestie is Times of Suriname. De baas Dilip Sardjoe, voorzitter van de Basispartij voor Vernieuwing en Democratie (BVD). Voor de mediawerker in dit verhaal was het incident één van de aanleidingen om zijn ontslag in te dienen.
Na een wat aarzelende start, vier jaar geleden, kreeg Times of Suriname voet aan de grond in het medialandschap. En werd een redelijk betrouwbare nieuwsbron voor lezers die tot die tijd vooral moesten vertrouwen op de Ware Tijd. De opmars van de krant als geduchte concurrent van de oude vertrouwde de Ware Tijd ging niet zonder slag of stoot. Het bij de lancering zo bejubelde en voor een nieuwsbedrijf zo onontbeerlijke redactiestatuut werd na een jaar door Sardjoe persoonlijk overboord gegooid, kort samengevat, ‘uit zakelijke overwegingen’. Dat leidde tot het abrupte vertrek van hoofdredacteur Nita Ramcharan en een deel van de redactie, die op dat moment de bui al zagen hangen. Het uitschakelen van het redactiestatuut staat gelijk aan het opheffen van de scheiding der machten, tussen uitgever en redactie. En leidt tot journalistieke zelfmoord.
In de jaren die volgden, boerde de krant goed. Zelfs zo goed, dat men nu zelf beweert de grootste van het land te zijn.Vooral dankzij gemiddeld per editie vier foto’s van verkeersdoden, ongelukken en slachtoffers van criminaliteit. En af en toe een politieke primeur. Dat laatste vooral door de inbreng van een uitgever die ook partijvoorzitter is en in die laatste hoedanigheid veel zaken in de wandelgangen oppikt. Tot zover is er niets mis.
Overwinningsroes
In de laatste maanden heeft Times of Suriname echter het ware gezicht laten zien. Eerst was er de door de krant luidop geprezen samenwerking met de NDP van Desi Bouterse en andere partijen in de Megacombinatie. Een samenwerking die extreem veel aandacht kreeg: Sardjoe leefde al in een overwinningsroes, Bouterse werd de hemel in geschreven. Tot ruim twee maanden geleden de beide heren botsten en de BVD uit de NDP werd geknikkerd. Opmerkelijk genoeg maakte Times of Suriname van die historische gebeurtenis niet als eerste melding, terwijl de informatie er natuurlijk wel was. De Ware Tijd ging met de primeur aan de haal, Times of Suriname kwam een dag later als mosterd na de maaltijd. En berichtte in de dagen die volgden vooral hoe wijs het besluit van Sardjoe was geweest. Vooral in de commentaren werd ex-vriend Bouterse ongenadig de grond in getrapt.
Volgens Sardjoe kan de Megacombinatie zonder zijn BVD de verkiezingsoverwinning op de buik schrijven. Maar hij overschat zichzelf. De BVD is niets meer dan een samenraapsel overlopers, die na de verkiezingen van 1996 de VHP van toen nog Jagernath Lachmon de rug toekeerden.
Na deze geslaagde politieke coup, die de NDP aan de regeermacht en Jules Wijdenbosch aan het presidentschap hielp, heeft de partij nauwelijks meer een rol van betekenis in het politieke veld gespeeld. Gedreven door opportunisme maakt Sardjoe zichzelf wijs dat er na de verkiezingen van 2010 wel zo’n rol is weggelegd, terwijl niets er op wijst dat de BVD op eigen kracht ook maar één zetel in de wacht zal slepen.
Fragiel
Natuurlijk mag Sardjoe zelf optimistisch zijn en geloven in een wonder. Maar dat hij zijn eigen krant gebruikt om zijn boodschappen uit te dragen, is een kwalijke zaak. Dan ben je als krant totaal niet geloofwaardig meer. Iedere zichzelf respecterende hoofdredacteur zou weigeren om de politieke boodschappen van zijn uitgever zo opzichtig in de krant te zetten. Helaas is de persvrijheid in ons land nog zo betrekkelijk en fragiel, dat mediawerkers maar al te graag naar de pijpen van hun broodheer dansen, al dan niet op straffe van ontslag als ze dat niet doen.
Iedere uitgever en iedere journalist heeft voorkeuren, ook op het politieke vlak. Maar zodra die voorkeuren zeer nadrukkelijk doordringen in het product van je mediabedrijf, wordt dat bedrijf een partijbureau en het product hiervan een ongewenste en zelfs irritante spreekbuis. Het wachten is tot het vertrouwde Times of Suriname-geelblauw wordt vervangen door de kleuren van de BVD. Als Sardjoe een wijs man is, laat hij het niet zover komen.
Nu populair
