Als je een beetje realiteitszin hebt, en vooral een gezond maar vreemd gevoel voor humor, dan valt tot de verkiezingen van mei volgend jaar weer heel wat te beleven op de Surinaamse televisie. Verwacht echter wel veel te optimistische praatjes, flink wat gescheld, hier en daar gejok en vooral heel wat loze beloften. Ofwel: veel misleidingen die je vooral niet te serieus moet nemen.
Zolang er televisie bestaat, hebben politici dit middel aangegrepen om hun boodschap te verkondigen. In ons land is dat niet veel anders. De indruk bestaat zelfs dat ze meer dan hun collega-politici in veel andere landen doen. Of de samenleving daardoor ook echt beter wordt geïnformeerd, valt echter te betwijfelen. Er is eerder sprake van preken voor eigen parochie, het onder de aandacht brengen van de eigen verworvenheden (ook al worden die bij elkaar gejokt) en het afbranden van de opponenten. Het niveau van zowel de propagandaprogramma’s van de overheid als dat van de ‘informatieve shows’ van de oppositiepartijen is grotendeels bedroevend, want er is totaal geen sprake van objectiviteit. Men is, afhankelijk aan welke kant men staat, euforisch over de verrichtingen van de regering (ook al maken ze er een puinhoop van) of falikant tegen (ook al gebeuren er ook positieve zaken). Dus als kijker/ kiezer moet je het allemaal met een korreltje zout nemen. De huidige regering vergooit bakken belastinggeld met programma’s als InfoAct, Bakana Tori, het Overheidsjournaal, het ook niet echt objectieve Achter het Nieuws en Mmanteng Taki. Vooral die eerste twee doen niet onder voor de communistische propaganda uit de Koude Oorlog. Maar daar blijft het niet bij, want elk ministerie heeft ook zijn eigen ‘kijk een hoe goed we het doen-show’. De oppositie kan niet achterblijven en is steeds vaker op de buis te zien. Vooral de VHP-machine draait op volle toeren. Ook DA91 probeert het nu via de televisie met, hoe origineel, Info Echt. Voorzitter Winston Jessurun: ‘We willen informatie verstrekken zonder misleiding en valse informatie. Het is gebasseerd op feiten en waarheden’. Zij moeten wel, want in De Nationale Assemblee valt de partij nauwelijks op. Het ergste (of leukste, het is maar hoe je er tegenaan kijkt) zijn de one man shows van politici. Neem bijvoorbeeld Yehi Paigam Hamara op Apintie van Sheilendra Girjasing (VHP), waarin hij iedere zondag het beleid van de regering onderuit probeert te halen. Soms heeft hij wel een punt, maar het is natuurlijk vooral bedoeld om zichzelf in de kijker te spelen in de hoop nog vijf jaar de lucratieve parlementszetel te mogen bezetten. Maar hoe serieus moet je een politicus nemen die zaken niet kan scheiden en zijn ondernemerspet niet kan afzetten? Het ene moment brandt hij minister Belfort van Justitie en politie af en roept dat hij moet ‘opdonderen’, om een paar seconden later doodleuk potjes babyvoeding en een groeimiddel voor plantjes die hij zelf importeert, aan te prijzen. We begrijpen dat sponsors nodig zijn om een programma te kunnen maken, maar dat kan op een elegantere en vooral minder opzichtige manier. Het meest vreselijke liveprogramma is echter Door de bank van rotiverkoper Sammy Doerga. Iedere zondag laat hij urenlang ergens aan de Indira Gandhiweg en via SGM de ‘dingen van de dag’ de revue passeren en gasten hun zegje doen. Met het concept is eigenlijk niet zoveel mis, soms is het zelfs leuk om naar te kijken. Maar helaas is het ongeleide projectiel Guillermo Samson een vaste tafelgast. Die mag ongeremd schreeuwen, schelden en beledigen, tot het racistische af. Er zijn mensen voor minder vervolgd, zelfs Geert Wilders zou rode oortjes krijgen van wat hij uitkraamt. Waar blijft de mediaraad die een stokje kan steken voor dit soort wantoestanden op televisie? Gevreesd moet worden dat, met de verkiezingen voor de deur, de vuilsmijterij alleen maar erger zal worden. Er is echter één troost: na mei 2015 wordt het weer rustig op de buis.
Nu populair
