Schrijver en columnist RAPPA legt iedere maand de Surinaamse samenleving op de pijnbank
De nieuwe ploeg aan zet
En zo heeft de werkploeg der werkploegen, the first team, a eerste ploegha, er al meer dan een maand werkzaamheid opzitten. Wonnie werd als eerste en Martin als laatste beëdigd, met daartussen Ramon, Valisi, Alice, Paul, Martinus, Winston, Hendrik, Soewarto, Ginmardo, Jim, Raymond, Lamuré, Linus, Michael en Celcius. En er zijn al een paar markante verschillen met de vorige ‘dienaren van het volk’. De voorganger van Wonnie Paysah-na-hih zweeg arrogant, terwijl zij heftig niet zwijgt. De vorige Juspol-man had krasse haren op z’n tanden, terwijl de huidige z’n haren elders heeft hangen, vandaar dat hij zonder beveiliging veilig naar Albina kan reizen (zou zijn voorganger dat ook gedurfd hebben?).
De vorige OooWee-minister was een burgerlijke lieverd die pas met poclaintjes te velde trok als de stad ondergelopen was; de huidige is een ex-militaire politieman die de boel daar aan het dozeren is, een EmOoUu voor vijfduizend volkswoningen met Daal-ie-Jan tekent, terwijl lieve Sjosjale Alice daar niet veel weet van heeft. Bij Onderwijs is de lachende Wolf, die op de valreep effe de boze wolf voor die Pineut werd, omgezet in minister Zuster-geld (eerste woord Sranan, tweede Hollands); dat sab babbel, lik a dati foe Buitenlandse Zaken. Winston von Kale zei in een half uur meer dan die lieve oma vóór hem in vijf jaren.
Maar ja, als de woordenstortvloed van sommige van de huidige beleiduitvoerders dollars kon binnenbrengen, hadden we Badreseins rijstplan van 101 miljoen USdollar zo gefinancierd. En cash zien binnen te halen werd het grootste beleidsdoel, want het bleek al gauw dat de vorige regeerploeg na vijf jaren passen en meten en ons yorkasupu voorschotelen, flink wat kraters en tijdbommetjes in ’s landskas had achtergelaten; niets nieuws onder de zon overigens. Want vanaf het Zakenkabinet May (niet belastingen-Roy, die mocht niet meer Mee, net als Meer-kuur van het leger) sloegen onze misselijk makende corrupte ‘babbellitici’ helaas steeds de plank mis.
Even was het een sensatie en een speculatie van hier tot in Nederland wat er met Baas aan de hand was: dan had hij dengue, dan een hartaanval, een lichte beroerte, een chemokuur tegen kanker, suiker in z’n gal, bloed in z’n suiker, zout in z’n lever, ach nee, natuurlijk niets aan de hand: de man was na alle inspanningen en vermoeienissen om president te worden (en vooral te zijn) gewoonweg oververmoeid, een soort burn-out, zodanig dat hij de macht een week of wat officieel overdroeg aan Meer-Ali. Dat kan zelfs een kleine Indiaanse jongen overkomen. Genietend van de rust ontving Dezi-even-niet-pres constant Wonnie, Robert, Winston en een hoop rataplan op sem terras en werd hij tot twee uur in de ochtend door Ramon Owee gebeld: wat’n rust!
Onze nieuwe regeerders volgden intussen een andere bekende politieke cultuur, namelijk die van het koppensnellen, hoewel plechtig beloofd was dat een ieder betrokken zou worden en niemand tot ambtelijk spook zou worden verheven. Desondanks werd er gekopt en gekiept en rolden hier en daar wat koppige koppen, wat hoofden en onderhoofden; dat moet toch kunnen?
Okay, daarna gooide Robert V.P. de knuppel in het vakbondshok door te stellen dat er geen vertegenwoordigers van de vakbonden thuishoorden in de verschillende RvC’s van de staatsbedrijven. Na al die jaren gezapige rust waren die vakbondstoppers meteen klaarwakker, niet zozeer vanwege de belabberde positie van de werkende klasse (die kreeg i.p.v. een minimumloon dat prulding, dat Vies-zo ding, door de strot geduwd), maar meer om het dreigende verlies van een njang patoe, een ‘vreet’na pot’.
Ook de verhuurprijs van eigen wagens als dienstwagens werd drastisch teruggebracht van 150 euro per dag naar vijftig srd, idem dito voor al die veelvoudige salarissen die onze volksvertegenwoordigers en zelfs ministers toesjeren. Maar hoe moet Miss Kin dan doen met zijn directeurssalaris van het Kampioensfonds? En meervoudig beleidsadviseur Lonnie-met-de-Hommer? Don Walthers boek, Politiek betaalt, blijft zo te zien nog steeds actueel.
Maar goed, intussen is onze pres met een presidentiële charter rechtstreeks en vooral niet via Aruba (Nederlands grondgebied, toch?), met de nodige aanhang (met baka-nah kabinettori: mama hungry, papa hungry, sisa hungry, do something for the poor, met Kliv Rimbo; oh, we miss you so on radio!) naar de VN in New York gevlogen. Alle aandacht trok echter de vraag: Was hij als enige Caricom-leader wel of niet uitgenodigd bij Obama? Wie gelooft het smoesje dat een bespreking met Newmont belangrijker was dan de lunch bij Barack?
Nu populair
