Laten we enkele gebeurtenissen van de afgelopen maanden eens de revue laten passeren: tiener steekt man dood, diverse ernstige berovingen zijn gepleegd, bus en auto over de kop en in de trens, de zoveelste verkeersdoden, man schiet vrouw neer… Nee, erger nog: meerdere mannen schieten (hun) vrouwen dood en slaan vervolgens de hand aan zichzelf. Lafaards! Dan nog het eeuwige gezeur over wat opeenvolgende regeringen niet goed doen, en als toetje de load shedding van de EBS.
Wanneer problemen zich voordoen, krijgen we een soort collectieve reality check voorgeschoteld. Niet dat we ervan leren, integendeel zelfs. ‘Dit overkomt mij niet’, lijkt de overheersende gedachte. Nog hoeveel verkeersdoden moeten vallen voordat we beseffen dat de volgende foto in Times misschien de jouwe zou kunnen zijn? Rijd niet hard, want de dood komt zonder twijfel. Ongeacht je status, sociale klasse, huidskleur of geloof.
Na al deze vreselijke gebeurtenissen in ‘gezegend’ Suriname, gaan we wel praten. Maar aangezien we dat tegenwoordig in steeds mindere mate persoonlijk doen, kun je beter zeggen dat we gaan schrijven. Breedvoerig wordt die tori op Facebook (of via de radio) besproken. Iedereen weet wel zijn of haar versie van het verhaal te vertellen en geeft daarbij een uitgesproken mening, zonder ook maar iets te hebben nagetrokken. Collectieve spijtbetuigingen en medeleven naar de nabestaanden. Of we ‘stenigen’ de zondaar alsof er geen rechters meer bestaan. Het kan allemaal, want wij zijn volgens onszelf gevrijwaard van het negatieve. En dan is de reality check voorbij. Hoe lang heeft het maximaal geduurd? Hooguit een week!
Mijn reality check kwam onlangs in het ziekenhuis. Terwijl de tirannie buiten de hospitaalmuren voortgaat, heerst daar volledige rust en maakte ik kennis met de Patiënt. Die ligt daar dag in, dag uit letterlijk te vechten voor het leven als gevolg van diverse ziekten. Zij bewandelen bewust een pad van hoop, doorzetting en geloof. Anders dan wij daarbuiten, kiezen zij vaak niet zelf hun lot. En toch vieren ze hun jaardag en maken ze gezelligheid alsof ze geen pijn hebben. Ze beklagen zich nergens over. Zien in alles hoop, ook al moeten ze de rest van hun leven door met één borst of been. Ze zijn dankbaar voor het leven, al is de kwaliteit ervan veel minder dan voorheen. Dit effect van de reality check zouden we misschien collectief kunnen overnemen: dankbaarheid voor wat je wél hebt.
Nu populair
