Zodra ze uit haar koddige roze pantoffels stapt en op blote voeten afstevent op een groepje onbekende kinderen, weet je als kijker wel hoe laat het is: die is voor niets of niemand bang en zeker niet voor één gat te vangen. Geen wonder dat ze Sammy heet, het meisje (7) uit Almere in de hoofdrol van een nieuwe televisieserie voor kinderen van vier tot acht.
Op 17 oktober kreeg de serie Sammy Paramaribo haar wereldpremière in het On Stage Theater in Paramaribo. Ze is namelijk geheel opgenomen in onze hoofdstad, waar Sammy komt logeren bij haar Tante Sjaan. Er zijn vijf afleveringen van gemiddeld acht minuten. Rijkelijk kort, dus van het begin af aan zit de turbo erop. Sammy is koud aangekomen in de stad, of ze raakt al betrokken bij een vliegerwedstrijd voor kinderen. Hoe je zelf een vlieger moet maken, zal haar een zorg zijn. Waarom koop je zo’n ding niet gewoon in de winkel, vraagt ze zich hardop af. Maar het spelletje heeft ze zo onder de knie en ze wint ook nog. Daarmee is prompt haar reputatie in de keurige Vergeet-me-niet-straat gevestigd.
Zo ontdekt Sammy in elke aflevering verschillen tussen het leven van kinderen hier en haar eigen leventje in Nederland. In de tweede aflevering leert ze een jongen van Inheemse komaf kennen, die graag met zijn vader mee op jacht zou willen in het binnenland en haar nu om te oefenen meeneemt op zoek naar dieren in een gewone stadstuin.
In Bitter Zoet, de titel van de derde aflevering, gaat het over voedsel en eten. Met als belangrijkste les voor Sammy dat ze, bij haar tante aan tafel, de bittere groente sopropo eetbaar kan maken door er suiker op te strooien. Vervolgens helpt ze in Javaans ondeugend een buurmeisje wat bij te verdienen, zodat het aan het jaarlijkse schoolreisje kan deelnemen. Het meisje laat haar de zeldzame collectie wajangpoppen van haar opa zien… Daar weet Sammy wel raad mee.
In de laatste aflevering – Bussen met Ganesha – is het zondag en is Tante Sjaan van plan naar de kerk te gaan, terwijl haar nichtje mee mag op een verjaardagsuitje met een huurbusje. Maar de bus krijgt motorpech, de (Hindostaanse) chauffeur weet zich geen raad en tot ieders stomme verbazing – zowel in de film als in de zaal – ontpopt de stevig gebouwde Tante Sjaan zich als een monteur die haar blauwe jurk verruilt voor een oranje overall en zonder een centje pijn onder de bus schuift om – met veel hulp van boven – dit varkentje te wassen. Afgaand op de reacties van het overwegend jonge publiek in On Stage, zit het met de waardering van de doelgroep wel goed. Al zullen kinderen in Nederland, voor wie Paramaribo op een andere planeet ligt, wel af en toe grote ogen ogen opzetten. En de volwassenen kunnen niet anders dan zwichten voor de charmes van de hoofrolspeler. Wie wil er nou niet zo’n slimme en doortastende dochter, die zich overal thuis voelt?
Noëmi Burgzorg, want zo heet ze in werkelijkheid, is de drager van de serie. Hoewel ze als baby naar Suriname is verhuisd en hier haar leven tot nu toe heeft doorgebracht, maakt ze haar rol als het meisje uit de (Nederlandse) diaspora, dat hier voor het eerst op bezoek is, volkomen waar. Tot en met het Hollandse accent, dat volgens haar moeder vooral te danken is aan Noëmi’s grote belangstelling voor Nederlandse televisieprogramma’s. Er zal vast wel een kniesoor opstaan, die zich erover beklaagt dat Sammy hier de wijsneus komt uithangen en onze bovenste beste brave kinderen op slechte ideeën brengt. Maar die mag blij zijn dat de serie zo’n onbeperkt vertrouwen uitstraalt in onze multiculturele samenleving. In dat opzicht verandert de film soms van een ontdekkingsreis in een sprookje. Met dank aan de regisseur Barbara Bredero en haar hoofdproducent IJswater Films, want een vleugje optimisme konden we in dit jaar wel gebruiken.
Nu populair
