Tegen de stroom: School, een short en een patrouille – Parbode Sneak Peek

Met een te zware tas op de rug, opgepompte banden en met een pet op, fietst ze over het hete asfalt naar school. De boeken beloven een onafhankelijke toekomst. Zo’n toekomst waarbij je denkt dat vrijheid, onafhankelijkheid en veiligheid gegarandeerd zijn. Voor nu zijn het vooral veel boeken en extreme hitte. De zwemles is welkom. De bikini niet. Zo zegt het reglement van de school. Een shirt om het lichaam doet dienst om het lijf te verbergen, een regel van het ministerie. Misschien ook wel handig tegen de felle zon. Maar dat was niet de oorspronkelijke reden. Ook de polo zwabbert wat om haar heen, doet ook dienst om vooral de contouren van het lichaam onzichtbaar te houden, de regels van de school. Fietsen doet ze ook naar de winkel en naar haar andere lessen. Ze had er vandaag zeven geteld, eigenlijk negen als ze de twee grimassen trekkende mannen achter in de auto ook zou meetellen. Dit keer had ze maar geen antwoord gegeven. Niet gezegd dat ze hun mond moesten houden, of wie ze wel denken dat ze zijn om zo’n opmerking te maken. Daar kwamen nog meer opmerkingen van. Het was al heet genoeg, geen verhitte mensen nodig.

Op weg naar de winkel viel het mee. De score van vandaag was vier. Vier mannen die het niet konden laten om iets naar haar te roepen. Of ze lekkers gaat kopen, glimlach en veelbetekende blik. Of ze lekkers wil, voorafgegaan door een ‘pssst’. Dat ze mooie benen heeft en lekker loopt en nog iets onverstaanbaars. Meestal gaat ze daarom niet meer alleen naar de winkel. Verkoeling hadden ze misschien nodig. Met de familie hadden zij verkoeling gezocht in het weekend.
Ver rijden is het niet, ook al lijkt alles dat zich achter Zanderij bevindt vanwege het gebrek aan basisvoorzieningen en zichtbaar bestuur immens ver. Bewoners uit het nabijgelegen dorp Cassipora voeren het beheer over de plek die bekendstaat als Blaka Watra. Hutjes met zinken dakplaten staan tussen de bomen over de savanne verspreid. Een goed onderhouden cabine maakt het fijn en gemakkelijk om een sanitaire stop te maken. Bijna alle huisjes zijn bezet. Een groep komt aan met een bus. Potten en pannen worden uitgeladen, evenzo een barbecue-set. Een paar uur later ruikt het heerlijk. De geur van dampende rijst en goed ingelegd gebarbecued vlees. In het water zitten drie volwassenen met een bikini. De rest van de gasten stapt met shirt, jurk en of broek het koele water in. Een man die zichzelf Frits noemt, komt op een groepje af. “Mi blaka èn mi de na Blaka Watra”, roept hij enthousiast, terwijl hij in het water plonst. Hij loopt op een groepje vrouwen af. Met een beetje gedraaide Nederlandse tongval vraagt hij of ze het prettig vinden hier. Een paar wat wit uitgevallen personen van het groepje doen Frits blijkbaar denken dat hij te maken heeft met toeristen van de andere kant van de oceaan. Hoe lang ze blijven. Of ze ook last hebben van muggen. “Muskieten?”, vragen ze. “Ik ga volgende week weer terug”, zegt Frits ietwat bedremmeld. Ongemakkelijk door zijn aannames, verdwijnt hij weer naar zijn hut.

Het hele artikel is te lezen in het novembernummer van Parbode.

0

Gedeeld