Het is ieder jaar hetzelfde liedje: zodra de grote vakantie aanbreekt, stort zich een vloedgolf van schoolpakketten over ons land. Of noem het maar gewoon een tsunami. Met zo’n onvoorstelbare kracht en vasthoudendheid worden de tassen met inhoud door allerlei gevers aan vooral ‘arme’ kinderen uitgereikt, dat er geen ontkomen aan is. Stichtingen, serviceclubs en politieke partijen verdringen elkaar in hun uitdeelwoede en om te laten zien hoe goed ze het wel niet voorhebben met onze jeugd.
En niet te vergeten onze first lady, die is er altijd als de kippen bij als er wat te verdelen valt. Dat betaalt ze uiteraard niet van haar eigen riante salaris; meestal betreft het gratis cadeautjes van de Chinese ambassade waar ze goede sier mee maakt. Zoals vorig jaar met de computers voor de middelbare scholen.
Hetis jammer dat de verschillende instanties niet met elkaar afstemmen waar ze die brengen. Sommige kinderen worden ermee overladen, anderen (vooral in de zogeheten rijke buurten) blijven met lege handen. Alsof zij het nieuwe schooljaar geen spullen nodig hebben. Met hen wordt om welke reden dan ook kennelijk geen rekening gehouden.
De dochter van een vriendin van mij op Blauwgrond krijgt elk jaar drie tassen vol. De gulle gevers hebben kennelijk collectief geoordeeld dat daar veel noodlijdende gezinnen wonen. Via een vage stichting krijgt ze een pakket op school, een serviceclub deelt ze lukraak in de wijk uit en de politieke partij waar haar ouders trouw lid van zijn, doet ook een duit in het zakje. Een beetje te veel van het goede, maar haar ouders zijn er blij mee: het teveel aan ontvangen spullen verkopen ze voor een zacht prijsje aan gezinnen die helemaal niets ontvangen.
Iedereen blij dus. Maar of dit ook echt de bedoeling is van de gevers die de school-prestaties beogen te verbeteren door het uitdelen van cadeautjes, valt te betwijfelen. En of het werkelijk helpt, gezien de belabberdere prestaties op veel scholen, is eveneens de vraag. Daar is veel meer voor nodig dan een schoolpakketje.
Nu populair
