De internationale showbizz in Suriname kwam vijftien jaar geleden goed op gang, toen ervaren Surinaamse organisatoren zich aan de ‘import’ van beroemde buitenlandse artiesten waagden. Shows van Jamaicaanse, Indiase en Indonesische topartiesten werden een groot succes, net als shows van een enkele Frans-Antilliaanse, Afrikaanse of (Surinaams-)Nederlandse artiest. Destijds verliep de organisatie ook niet altijd vlekkeloos, maar 2007 sloeg alles. Een record aantal afgelaste, veel te laat begonnen of super slecht bezochte shows viel het publiek ten deel. Te veel shows, te veel onervaren organisatoren, te weinig publiciteit en simpele volksverlakkerij worden als reden genoemd voor al deze showbizzellende in Paramaribo.
Bij alle reggaeshows hebben de Surinaamse artiesten die in het voorprogramma spelen de gelegenheid om een groot publiek te bereiken: van zesduizend mensen in het Anthony Nesty Stadion (NIS) of het Essed Stadion ernaast tot achtduizend mensen in Flamboyant Park. Lokaal zijn het alleen maar programma’s zoals toneelfestivals met minstens vijf toneelgroepen, Miss verkiezingen, een dans-, comedy- of zangwedstrijd die een groot publiek op de been brengen. Slechts een handvol Surinaamse muziek- en volkstoneelgroepen bezoekt jaarlijks Nederland om een paar shows te geven. Weinig export dus en veel import.
Toch moeten chauvinistische gevoelens niet maken dat men een buitenlandse artiest niet de afgesproken plaats geeft als hoofdact. Zo moest de razend populaire Jamaicaanse reggaezanger Fanton Mojah genoegen nemen met 25 minuten voor zijn hele show omdat men de Surinaamse rapper Itavez niet in zijn geanimeerde show van meer dan een uur wilde onderbreken.
Nepper
De grootste nepper vond vorig jaar op 23 februari plaats: een Miss Europe-verkiezing die met veel bombarie een handjevol B-klasse Europese mannequins liet zien. Het ergste was nog dat zeker vierduizend mensen er een duur kaartje voor hebben gekocht en de president zich leende voor een officiële ontvangst van de dubieuze organisatie en haar missen. De organisatie bleek in handen van Turken, die hier casino’s runnen en over een buitengewoon maffiose reputatie beschikken.
Maar de showellende van 2007 begon echt goed met een drie maanden gepromote, maar geflopte show van Keisha White, een net opkomend R&B-zangeresje van het hitje ‘Why do you call me’. Men zou toch moeten weten dat je met White, hoe goed ze ook is, hier geen zaaltje kan vullen. Laat staan het Nesty Stadion. De golden soul-oldies Dorothy Moor en William Bell waren goed, maar de opkomst was minder. In Flamboyant Park kon de show van Natural Black, Macka Diamond en Lut’anfayah, door de geringe opkomst geen succes genoemd worden, vertellen showfans Daniel en Adel. De zeer populaire en dynamische dancehall-artiest Buju Banton, die ook al vijftien jaar hier komt, zou eveneens zijn show hier komen geven. Maar omdat hij in Suriname het Essed Stadion misschien niet meer zou vullen, werd de romantische reggaezanger Ferris Hammond als extraatje beloofd. Hammonds publiek voelde zich op 10 maart belazerd, want ze moesten de hele avond genoegen nemen met de rasperige stem van Buju.
De populaire Himesh Reshamija, die zeker twintig tophits heeft in India, kon in april niet afreizen naar Suriname. Hij moest eenmaal in Nederland aangekomen met zijn band, rechtstreeks terug naar India omdat ze geen doorreisvisum hadden. Uiteindelijk ging deze uitgestelde show in augustus in het Essed Stadion alsnog door en was een doorslaand succes.
Waardeloos
Ook het Surinaams-Javaanse publiek kreeg teleurstellingen te verwerken. De show van Wong Telu, drie zangeressen die soft-rock brachten, was een regelrechte flop. Het evenement werd door niemand minder dan Salam Somohardjo georganiseerd. Hoewel er een Surinaams-Javaans rockpubliek is, werd deze show als ‘waardeloos’ betiteld door onze informant en showfanaat Hakim Pierre. Categorie: een slecht gepromote en nauwelijks bezochte show van de hier onbekende buitenlanders met weinig kwaliteit. En wie de eeuwig door televisiezender Garuda vertoonde beelden van de show bekijkt, moet toegeven dat het weinig om het lijf had.
In november werd het helemaal nep: de Sunsplash show werd aangekondigd, waarin twee Jamaicaanse dj’s een begeleidende band uit Nederland en zes zangers zouden komen opdraven, waaronder bekenden zoals Junior Headly, Junior Read en Chezidek. Op zich zou dat uniek zijn, want normaal gesproken komen hier uitsluitend zangers met hun bands. De zangers kwamen, maar de band arriveerde niet en de vocalisten weigerden op te treden met backing tracks.
Teveel
Wie wel hier in Suriname kwamen en niet optraden waren Chuck Fender en Bascom X. In de samenleving ging het verhaal dat ze niet betaald zouden zijn, maar de organisatie verklaarde op de radio dat ze wel betaald waren, dat ze alsnog een show zullen geven op een nade
r te bepalen datum en ging verder niet in op de reden van het uitstel.
Turbulence en Stapleton, jonge Jamaicaanse reggaezangers met mooie en ook gevoelige teksten gaven een prachtig optreden voor weinig publiek. Er waren gewoon teveel reggae shows en de bevolking en koopkracht is niet zo groot dat men een grote zaal vult als er drie shows in dezelfde maand van hetzelfde genre zijn. Soepel verliep het ook niet bij de aangekondigde show van de drie zonen van de overleden legendes Peter Tosh, Bob Marley en Joseph Hill. Andrew Tosh arriveerde weliswaar niet, maar met veel warmte van de vrouwen werd Kimani Marley ontvangen. Kenyatta Hill daarentegen leek bij de persconferentie en publieks ontmoetingen wat teruggetrokken. Op de bühne gebeurde precies het omgekeerde; Kimani Marley was aardig, maar Kenyatta was echt tof, even boeiend als zijn vader Joseph, die zich onderscheidde door interactie met het publiek. Joseph Hill kreeg hier, als enige buitenlandse artiest ooit, een troetelnaam: Josepi.
Max Nijman, onze eigen Frank Sinatra die altijd volle zalen trekt, was eind vorig jaar tegen alle verwachtingen in ook niet in staat om meer dan dertig procent van het NIS te vullen. Een duidelijk teken dat Surinamers ‘showmoe’ zijn. Maar dat geldt niet voor elke vorm van entertainment. Want wie op het juiste moment op een goede manier een fantastisch evenement organiseert, kan de kas horen kraken. Het absolute hoogtepunt van 2007 was ongetwijfeld het optreden op 17 maart van reggaezanger Lucky Dube, die voor de vijfde keer in ons land was. En voor de laatste keer, want enkele maanden later werd hij in zijn geboorteland Zuid-Afrika vermoord. Lucky bewees in Suriname dat hij de conditie van een topvoetballer had. Zijn sprankelende show duurde twee uur non stop. De Misi Seri verkiezing, in de nacht op 30 juni en 1 juli, en de verkiezing van Miss India Suriname waren enkele van de weinige andere uitschieters van 2007.
Nu maar hopen dat 2008 de liefhebber wat meer, en vooral beters, te bieden heeft.
Elvira Rijsdijk
Nu populair
