Siebrano Pique: ‘Ik zou nog steeds een kogel voor Bouterse vangen’ – Parbode Sneak Peek
Als ontevreden NDP’er sloot Siebrano Pique zich vorig jaar aan bij de straatprotesten tegen het wanbeleid van de regering. Het was genoeg om een persoonlijke uitnodiging van de president te ontvangen. “Ik heb dertieneneenhalf uur met mijn papa kunnen praten. Mijn doel was bereikt”, blikt hij terug.
Het is niet de eerste, noch de laatste keer van het gesprek dat Pique naar onze president verwijst met de woorden ‘papa’ of ‘vader’. Het was uit diepe teleurstelling dat hij in april 2017 besliste om samen met Curtis Hofwijks, Maisha Neus, Wilgo Valies en duizenden andere Surinamers de straat op te trekken. “Het moment dat ik de microfoon oppakte en mijn onvrede uitte over het wanbeleid van de regering, was het kantelpunt van de protesten”, steekt Pique van wal. Hij gelooft niet in toeval: “Alles wat in mijn leven gebeurt, heeft een reden. Zo ook mijn deelname aan de protesten.”
Eén stem
De protesten stonden in eerste instantie niet op de planning van Pique. “Ik ben opgegroeid in een volhardende NDP-familie. Thuis moest ik al mijn teleurstelling opkroppen, want niemand luisterde naar mijn onvrede. Ik wou met mijn papa praten. De straat opgaan was de enige manier om dat te bereiken”, blikt Pique terug op de woelige protesten van vorig jaar. Als NDP’er in hart en nieren had niemand Pique’s deelname aan de straatprotesten zien aankomen. Een foto waarop Pique en Neus de handen ineen slaan ging het hele land rond. Hij benadrukt dat hij maar één stem van het volk was. “Ik wilde wat kwijt, dat was alles. Toen ik eenmaal aan het woord was, werd iedereen hysterisch. Ik vertelde wat het volk wilde horen”, zegt Pique. Want één stem mag hij dan wel hebben, het is in tegenstelling tot die van Hofwijks, Neus en Valies wel een paarse stem. Voor het eerst in de Surinaamse geschiedenis deelden ontevreden NDP’ers en anti-NDP’ers de microfoon met éénzelfde boodschap: ‘Weg met Bouta’.“Het voelde goed om gehoord te worden. Maar dat alleen was niet genoeg. Ik wou door hém gehoord worden”, zegt Pique, doelende op de aandacht van de president. Om zijn doel kracht bij te zetten, riep Pique andere ontevreden NDP’ers op zich bij het volk op straat te voegen.
Verrader
Zo goed als zijn woorden door het volk ontvangen werden, zo hard was het commentaar vanuit het paarse kamp. “Loyaliteit, tot aan de domme toe, staat bij de NDP altijd op nummer één. Opstaan tegen je eigen regering, dat doe je in de paarse ploeg niet”, zegt Pique. Hij beschouwt dat op zich niet als een slechte eigenschap: “Het bindt de leden aan elkaar.” Toen hij eenmaal deze regel gebroken had, duurde het dan ook niet lang of Pique werd door zijn paarse collega’s weggezet als verrader. Niet veel later volgden de doodsbedreigingen, via social media en over de telefoon. Van wie die precies kwamen weet Pique niet, maar dat het volhardende mensen zijn, is een feit. “We zijn een jaar verder en nog steeds krijg ik ze regelmatig toegestuurd”, aldus Pique. Ondanks de bedreigingen bleef hij vorig jaar als ‘vertegenwoordiger van de wakamans’ de straat opgaan.
Wakaman
Volgens Pique heeft de benaming ‘wakaman’ geen vaste defintie. Maar al te vaak wordt deze grote groep Surinamers weggezet als criminelen. Pique zegt dat dit niet klopt. “Niet elke crimineel is een wakaman en niet elke wakaman rookt”, zegt hij stellig. Tot voor 2017 werd er weinig over de ‘wakaman’ gesproken. Daar heeft Pique naar eigen zeggen verandering in gebracht: “Ik heb die naam op de politieke agenda geplaatst.” Maar hij beschouwt zichzelf niet als één van hen. “Een wakaman is van alle markten thuis. Van sport, school, techniek tot de hoek van de straat. Hij weet precies hoe het overal in elkaar zit en weet zich in elke situatie aan te passen.”
Pique maakt het onderscheid tussen twee soorten wakamans. De eerste groep verdient genoeg zonder daarvoor een vaste baan te hebben. “Ze hosselen en zijn tevreden met de manier waarop het land gedraaid wordt. Het past namelijk precies bij hun manier van leven. Ze maken gebruik van de chaos en ongestructureerde manier van werken, want zo werken ze ook. In hun ogen gaat het goed met dit land”, verklaart Pique. De tweede groep wakamans zijn zij die denken aan de toekomst van hun kinderen en kleinkinderen. “Zij denken vooruit. Ze zijn over het algemeen gestructureerd ingesteld en ergeren zich aan de chaos. Ze willen toekomstgericht plannen opdat hun kinderen succesvol worden”, vertelt Pique. Hij vult aan dat deze twee groepen het niet met elkaar kunnen vinden. Toch kwamen ze onder zijn leiding in grote getallen de straat op. “Als grootste groep Surinamers hadden de wakamans de regering in hun greep”, stelt Pique.
Aan tafel met Bouterse
Dat bewijst de aandacht van Desi Bouterse, die tot voordien overschillig leek te blijven onder de steeds groeiende straatprotesten. De president nodigde Pique uit voor een gesprek op ‘Broko Baka’, het buitenverblijf van Bouterse. Pique aanvaardde de uitnodiging, wat volgens hem ook leidde tot het einde van de protesten. “Het was mijn besluit om te stoppen, anders zou Suriname een tweede Venezuela worden. En Bouterse wist dat maar al te goed”, vertelt Pique. Dat hij inging op de uitnodiging van de president, werd hem niet door iedereen in dank afgenomen. Hij werd gewaarschuwd voor omkoperij en valse beloftes, maar voor Pique was de uitnodiging afslaan geen optie. “Ik wou persoonlijk met mijn vader praten. Ik heb hem, en daarmee ook mijn doel, bereikt”, zegt Pique, die toegeeft dat hij wel onder de indruk was van dit gesprek.
“Het feit dat hij met mij wou praten, stel ik op prijs. Het was hij en ik aan een houten tafel. Ik heb 13½ uur met mijn papa kunnen praten. Hij gaf gehoor aan mijn woorden”, zegt Pique. Het was de eerste keer dat hij Bouterse ontmoette, maar het leek alsof ze elkaar al jaren kenden, aldus Pique. “Ik mag de persoon Bouterse met heel mijn hart, ik heb zoveel liefde en respect voor zijn persoon, dat ik nog steeds een kogel voor hem zou vangen”, zegt Pique.
Nadat Pique terug kwam van Broko Baka, kwam het gerucht op gang dat de president de wakamans 50 hectare landbouwgrond had beloofd achter Pikin Poika. Bouterse heeft de wakamans daarbij een rondleiding gegeven op diverse projecten. De samenleving trok daarbij al snel de conclusie dat Pique zich ondanks alle waarschuwingen toch had laten strikken door Bouterse. Een verkeerde aanname, aldus Pique, die met de vinger naar de media wijst: “De media hebben ervoor gezorgd dat dingen op dingen begonnen te lijken, zonder dat het zo was.” Hij stelt dat de belofte in scène is gezet en uitgesmeerd door de media.
Bedrogen
Pique stelt dat Bouterse de wakamans nooit 50 hectare grond heeft beloofd. “Dat er grond beschikbaar was heeft hij één keer laten vallen tijdens ons gesprek, verder is hij daar niet meer op teruggekomen. Ik ben niet zo naïef om hem op zijn woord te nemen aan zijn houten tafel”, zegt Pique, die aanvult wat Bouterse wel beloofd heeft aan de wakamans: elke maand een lach op hun gezicht wanneer ze hun salaris ophalen. Pique steekt het niet onder stoelen of banken dat hij twijfelt aan de woorden van ‘zijn vader’, toen en nu. “Hij zou het volk helpen. Hij zou de jongens van de straat halen en helpen aan een studie of werk, zodat ze niet in de criminaliteit belanden. Maar daarvan is niets terechtgekomen,” zegt een bedrogen Pique, “als de man al iets goeds gaat doen voor dit land, is het alles behalve president zijn.”
Lees het hele artikel in het septembernummer van Parbode