De befaamde fluitist Ronald Snijders en Parbode-hoofdredacteur Armand Snijders hebben behalve hun achternaam nog iets gemeen: ze wonen al heel lang in het geboorteland van de ander. Iedere maand schrijven ze elkaar.
Ha die Ronald,
Superleuk dat ik je onlangs in Nederland eindelijk eens in levende lijve heb mogen ontmoeten. Dat was een persoonlijke wens van mij, ik wilde wel eens weten wie je bent. Want na bijna twee decennia Suriname werd ik eerlijk gezegd strontziek van de maandelijkse vraag of ik familie van Ronald Snijders ben. Alsof we op elkaar lijken! Alleen al qua kleur hebben we totaal geen overeenkomst.
Afhankelijk van het humeur en de gespierdheid van de vragensteller, gooi ik er altijd maar een versie uit van mijn verzonnen en vooral flauwe verhaaltje dat één van mijn voorouders hier slavendrijver is geweest en stoute dingen heeft gedaan. Vandaar jouw bestaan. Mijn stamboom is tot zestien zoveel uitgezocht en als ik de onderzoeker in kwestie mag geloven, liggen mijn roots in Limburg, om precies te zijn ergens in de buurt van Kasteel Hoensbroek. Er is nimmer iemand van onze clan op de boot naar Suriname gestapt, met uitzondering van mijn persoon dan. Dus dat wij verre familie van elkaar zijn, lijkt mij uitgesloten. Vraagt nooit iemand in Nederland jou of je familie van mij bent? Het zou mijn ego strelen.
Weet je, elke keer als ik even in Nederland ben, heb ik het vermogen om keer op keer Surinamers tegen het lijf je lopen; of het nu de buschauffeur van Connexxion is of het meisje van Moneygram op het Haagse Centraal Station: ik trek het Surinaamse in Nederland aan! En altijd is mijn vraag: wat doe je in Nederland terwijl je zo’n heerlijk geboorteland hebt? Een vraag die ook op jou van toepassing is. Optreden in Thalia of op een leuk podium aan de oever van de Surinamerivier is toch veel leuker dan in zo’n bedompte Hollandse zaal?
Oh ja, je krijgt de groeten van mijn moeder. Ze was erg gecharmeerd van je en wil nog steeds niet geloven dat je heel wat jaartjes ouder bent dan ik. Waarschijnlijk doet de vervuilde Hollandse lucht je toch goed.
Brasa,
Armand
Armand fa!
Jonge, het was voor mij een hele tijd betrekkelijk rustig wat de naam Snijders in de media betreft: Snijders was redelijk vaak Ronald Snijders. Maar sinds enige tijd is er in Nederland ook een blanke Ronald Snijders, een cabarettier, nota bene een Delftenaar net als ik. Alsof de verwarring niet genoeg was, is nu zangeres Wende Snijders sterk in the picture. Dan nog die bekende voetballer Wesley Sneijder, zonder de s op het eind, maar toch. Tel daarbij mijn voetballende neef Genaro Snijders van Vitesse op. En nu jij, alweer een Snijders! Oja, en ook een ex-minister Errol Snijders. Hay baya! Ik word er niet goed van!
Maar jij bent gelukkig ver weg. Aangezien je geen bananenblad voor de mond neemt, begon ik te denken dat jij een echte Hollander was die met zijn gedurfde bekritiseringen van Surinamers vaak een pot stront over zich heen kreeg. Dat stront wel, maar je woont zo lang daar dat je een Surinaamse bakra bent geworden.
Zeg niet dat ik na bijna veertig jaar Holland het omgekeerde, een ‘bakra nengre’ zou zijn geworden. Sorry brada! Je hebt ka in je hoofd! Er gaat geen dag voorbij zonder enkele keren aan Su te denken. Het lekkere eten, mijn ouders, de boeiende cultuur, het binnenland, bijvoorbeeld Baboenhol.
Wat ik dan in Nederland doe? Wat doe jij in Suriname, brutale Snijders? Holland is ook van mij, begin niet met me! Ay Armand, toen ik laatst jou en je energieke moeder ontmoette in Leidschendam, moest ik meteen aan de mijne denken die er helaas niet meer is. Zeg je ma dat ik er jonger dan jij uitzie, omdat bruine mensen langer mooi blijven. Mi Gado! Als ik zo hard lach, besef ik pas goed dat het Surinaamse luidruchtige ding niet uit me is te slaan. Daarom zeggen mijn Surinaamse vrienden op kranige wijze ‘Sneka!’ als ze Snijders bedoelen. Hebben ze je daar al zo genoemd?
Odi,
Ronald
Nu populair
