De befaamde fluitist Ronald Snijders en Parbode-hoofdredacteur Armand Snijders hebben behalve hun achternaam nog iets gemeen: ze wonen al heel lang in het geboorteland van de ander. Iedere maand schrijven ze elkaar.
Ai brada!
Ik had mijn brief aan jou willen beginnen met de opmerking dat donkere mensen (zoals jij vorige maand aan mij schreef) er inderdaad langer mooier uit blijven zien dan bakra’s, maar dat ze veel jonger doodgaan. Maar toen stierf Johan Ferrier, op 99-jarige leeftijd, volkomen onverwacht. Die kranige oud-gouverneur en -president verraste ons toch mooi! Bij Parbode zagen we hem in mei van dit jaar (als hij 100 zou worden) al monter op de cover staan, zijn familie was het onvermijdelijke eeuwfeest aan het voorbereiden. Klopt mijn oorspronkelijke insteek dan toch niet dat Surinamers ongewenst jong het tijdelijke voor het eeuwige verwisselen? Jazeker wel! In de dagen na het verscheiden van Ferrier, aan wie jij bij mijn weten zeer goede herinneringen bewaart, werd mijn gelijk bevestigd. Ik hoefde er alleen maar de rouwadvertenties in de plaatselijke kranten voor te lezen.
Eigenlijk wist ik het al, alleen zette Ferrier mij heel even op het verkeerde been. Een kleine twintig jaar geleden verkaste ik naar Suriname vanuit Nederland, waar ik in de eerste 32 jaar van mijn leven aanwezig was bij de begrafenissen/crematies van welgeteld twee grootouders en twee ooms. Waar ik keer op keer nette kleren voor moest kopen. Sinds ik Suriname tot mijn thuisland heb gemaakt, heb ik standaard begrafeniskleding in een speciaal hoekje van mijn kast hangen. En zo vaak gebruikt dat mijn witte overhemd en zwarte broek al behoorlijk zijn versleten.
Suriname en de dood gaan hand in hand. Dramatische stelling, maar ik heb te vaak en te dichtbij mensen dood zien gaan die de statistische leeftijd bij lange na niet hadden bereikt. Soms verklaarbaar, in veel gevallen totaal onverwacht.
Mooie huid of niet, Magere Hein heeft daar geen boodschap aan…
Groetjes,
Armand
Hoi Armand,
De dood kent geen schoonheid of huidkleur, moet je denken. Dr. Johan Ferrier kende ze in zijn bijna honderd jaar wel. Wat een man, wat een man! Ik was zo blij om fluit te spelen bij de mooie herdenkingsdienst voor hem in de Koningskerk in Amsterdam. Die prachtige EBG kerk… Weet je dat dominee Rudy Polanen, die het samen met zijn vrouw opbouwde en runde, maar 64 jaar is geworden?
Ik heb vaak fluitsolo’s gespeeld bij begrafenisceremonies. Voor professor Herman Wekker, schilder Armand Baag, schrijver Edgar Cairo. Het meest markante verzoek daartoe kwam van Hugo Pos, die bekende rechter, en auteur van ‘De tranen van Den Uyl’ en ‘Het doosje van Toeti’. Hij belde me toen op en zei op rustige maar besliste toon: ‘Ronald, jongen, ik ben ziek en ga het echt niet lang meer maken. Maar ik heb een grote wens. Jij bent mijn favoriete musicus en ik wil dat jij op je dwarsfluit voor me speelt op mijn begrafenis. Een rustig nummer en daarna iets vrolijks. Ik wil je ervoor laten betalen, mijn zoon zal contact met je opnemen’. Een week daarna was hij er niet meer en heb ik werkelijk gespeeld.Dat was in het jaar 2000. Ik had zoals altijd donkere kleding aan. Sommige blanke Nederlanders dragen tegenwoordig gewoon felle kleuren of blue jeans. Misschien zouden ze dit – ter voorkoming van een schok – ook bij hun inburgeringscursussen aan migranten kunnen vermelden. Suriname en Fedi Zeisburg gaan werkelijk hand in hand als je let op de slechte medische zorg, het hoge aantal HIV-besmettingen, de slechte verkeersveiligheid en het lage welvaartsniveau. Ach Armand, die Hollanders hier zijn op hun beurt stevige rokers en drinkers en zijn gek op fastfood en andere rommel. We gaan allemaal dood. Nederlanders gemiddeld zes jaar later. Alleen de levenden hebben stiekem hoop op het eeuwige. Hoe staat het met jouw leven?
Tan bun,
Ronald
Nu populair
