Snijders versus Snijders

Sang, dat was de bom op die zondagavond bij De Lindeboom! Wat swingde je samen met Bongo Charlie en al die andere begaafde musici de pan uit. En wat had ik graag een saxofoon of ander instrument willen oppakken om mee te riedelen. Maar ja, Parbode-collega en -saxofonist Robin Austen deed dat al. Bovendien weet je het: noten en ritme zijn aan mij niet besteed, de genen die een mens in de maat laten lopen, zijn bij mij zwaar verminkt. Ik heb mij daar na een lang proces en vele therapieën uiteindelijk bij neergelegd. Niet van harte, maar het heeft een plaatsje gekregen.
Hoe dan ook, het was een muzikaal feest van jewelste. Het was een bevestiging van wat de hele wereld eigenlijk al weet: wij Surinamers (waar ik mij inmiddels wel toe reken, hoe wit ik ook ben) weten hoe je een feestje moet bouwen. Als je vijftig wordt, samen met andere Abrahams en Sarahs, dan doe je dat in de jungle, bij een fraai resort achter Zanderij. Vele malen leuker dan in de multifunctionele ruimte van het plaatselijke bejaardentehuis in Twello. Om maar een Hollandse plek te noemen. Jij kan het weten, want je was er bij. Varkentje aan een uniek spit, plus ander eten dat in een viersterrenrestaurant niet zou misstaan, drank genoeg en vooral gezelligheid, heel veel gezelligheid. Meer dan je op een verlate plek in het regenwoud zou verwachten. Onder de klanken van de vele decibellen producerende dj gooiden de gasten, inclusief jouw persoon, de beentjes los, terwijl twee meter verderop andere genodigden lagen te badderen in het colabruine verfrissende water van de kreek. Ik vermoed dat je je vermaakt hebt. Ik heb je tenminste niet horen klagen.
Inmiddels zit je al weer een tijdje lang en breed plus hoog en droog in het lage Nederland. Ik las in de krant dat je een dag na terugkeer spontaan begon te fluiten op de begrafenis van Willem Breuker. Maar kriebelt het in de eerste nadagen van het Suriname-avontuur toch niet zo hardnekkig dat je daar de boel definitief wilt laten om hier neer te strijken? Ik zou het absoluut niet erg vinden als je uiteindelijk die stap neemt, dan kan ik wekelijks bij De Lindeboom naar je komen luisteren. Hoeveel prettiger kan het leven nog worden?

Uw oprechte fan

Dank je voor je mooie woorden. Ik voel ze echt en ben nog helemaal in de wolken na mijn recente bezoek aan switi Sranan. Allereerst met dank aan het 115 jaar jubilerende Korps Politie Suriname dat mij voor artistieke deelname had uitgenodigd en de politiekapel waarmee ik in aanwezigheid van, toen nog, president Ronald Venetiaan speelde in Torarica. Je wilt het niet weten wat ik naast bovenstaande, de te gekke jamsessions in De Lindeboom en jouw zeer geslaagd tropisch feest in die vier weken allemaal heb gedaan: het 10 minuten Jeugdjournaal dat een leuk nieuwsitem van mij maakte over het belang van muziekles op school, waarin ik als de rattenvanger van Paramaribo midden tussen alle schoolkinderen stond te fluiten, een muziekworkshop voor kinderen te Naks samen met Liesbeth Perotie, ‘Owru pokuman’-video opnamen met Henk van Vliet, solofluit bij presentatie van het boek ‘Awese’ met werk van dichteres Johanna Schouten-Elsenhout, solofluit bij de opening van de Vlindertuin te Lelydorp, een behoorlijk aantal interviews.
Verder bezoeken aan ‘Famiriman’ van buster Jörgen Raymann, de grote presentatie van het Anansieboek van dr. Johan Ferrier door zijn geweldige dochter Cynthia McLeod, het verrassende en veelzijdige Jules Brewster ballet, het nieuwe prachtige Nationaal Archief en ga zo maar door. Het allermooiste vond ik de Vlindertuin te Lelydorp: exotisch dansende Surinaamse vlinders overal om je heen, de sfeer en een geschilderd driedimensionaalepanorama van Suriname’s oneindig fascinerende jungle.
Ook heerlijk was Domburg: rustige gezelligheid aan de Surinamerivier met heerlijke Javaanse hapjes en drankjes als telo, bami, pitjil en dawet. Maar het allerliefste was ik deze keer gewoon in Paramaribo met haar drukke markten en mooie vrouwen, rondneuzend in oude Chinese winkels, lekker kletsen met drankje en filosoferen met mijn vrienden, of rondrijden in mijn huurautootje met de zoveelste illegaal gekopieerde cd in de cd-speler. Wie zegt dat Paramaribo niet swingt? Suriname maakt me gek. Ik wil er weer in wonen. Veertig jaar Holland is basta! Wat denk je? Zou ik het kunnen redden? Welke tips heb je? Blink-blink-blink-blink-blink…

Ronald