Elke week geven we een workshop voor kinderen in een van de dorpen rond Moengo: Ovia Ollo, Moengotapoe, of Ricanau Mofo. Hier worden we steevast naartoe gebracht door Stefano. Het is een wat kleinere, rustige man, vaak gekleed in een gemakkelijke trainingsbroek, rijdend in een zilverkleurige Toyota, die tegen een stootje kan. Ondanks zijn introverte voorkomen kan je hem alles vragen. Dan borrelen verhalen, geschiedenissen en zijn kennis van de natuur op alsof hij over een oneindige bron beschikt.
Terwijl we in zijn auto naar een van die dorpen rijden, staat zijn zangvogel in een kooitje tussen ons in. Zangvogels moeten wennen aan geluiden en onrust zodat ze leren in elke situatie te zingen, vandaar dat je hun kooitjes op ongebruikelijke plekken tegenkomt.
We rijden op de rode brede bauxietweg richting Ovia Ollo. Hier heeft Stefano zijn eerste levensjaren doorgebracht. Ovia Ollo is een van de meest pittoreske dorpjes in de omgeving, als je het mij vraagt. De huisjes staan gemoedelijk om een middenveld en wanneer je het dorp helemaal uitloopt, kom je bij de Patamaccarivier. Het rustgevende uitzicht van het woud aan de overkant, laat weten dat de wereld groots is en wij mensen daar deel van uit mogen maken.
Stefano omzeilt behendig de kuilen in de weg, veroorzaakt door de grote hoeveelheid regen van de afgelopen tijd, in combinatie met de reusachtige vrachtwagens vol hardhouten boomstammen die er overheen denderen. Hij geeft aan dat hij even een tussenstop moet maken en samen lopen we naar een donkere plek iets verder in het bos. Omringd door manjabomen staat daar een drietal verlaten, gedeeltelijk leeggeroofde huizen. Gerafelde gordijnen wapperen door half dicht gespijkerde ramen. Hier en daar staat een deur te klapperen, het voelt onheilspellend aan.
Het hele artikel is te lezen in het oktobernummer van Parbode.
Nu populair
