Halverwege de Troelistraat staat het huis van Noraline Anita Jones (80). De mintgroene kleur van de woning valt direct op tussen de ietwat sobere andere huizen. Het erf is keurig geharkt en op het balkon staan witgeschilderde tuinstoelen. “Ik houd van groen, lekker fris. Dit huis heb ik helemaal zelf betaald. Ik heb altijd hard gewerkt en zelfstandig mijn boontjes gedopt. Daar ben ik trots op”, glundert Anita.
Anita is geboren en getogen in Nickerie. Haar vader was Guyanees en werkte destijds in de suikerfabriek. “Toentertijd was Nickerie een echte stad. We verbouwden van alles; suiker, cassave, bananen, rijst en groenten. Op een gegeven moment moest alles plaatsmaken voor rijst. Ik vind het jammer dat ze zich enkel hierop concentreren, terwijl het district zo veel te bieden heeft”, zegt ze bedroefd.
Met een hardwerkende vader en een moeder die naast het huishouden als modiste werkte, was het flink aanpoten voor Anita. Ze had negen broertjes en was als enige meisje op alle huishoudelijke taken aangewezen. “Wassen, strijken, koken en groenten planten; ik heb alles al vroeg geleerd. Ook leerden mijn broertjes me timmeren en klussen rondom het huis. Ik kan alles wat een man ook kan! Ik heb laatst nog een stoel gerepareerd. Het gaat nu wel wat langzamer natuurlijk, gezien mijn leeftijd.”
Anita is heel blij met de manier waarop ze is opgevoed. “Ik werd een zelfstandige vrouw, die haar mannetje kon staan tussen al die jongens. Natuurlijk vochten we weleens thuis. Maar ik kon net zo goed een pak rammel uitdelen hoor! Dan pakte ik een stok en rende achter één van mijn broertjes aan. Eigenlijk ben ik ook een beetje een jongen”, lacht ze. Anita kan de jongeren van Suriname niet voldoende op het hart drukken om vroeg te beginnen met leren. “Zelfstandigheid geeft je kracht in moeilijke tijden. Het heeft mij enorm geholpen in het leven.”
Ston Futu, elke maand in Parbode.
Nu populair
