Erwin de Vries (87)
Een vrijpostige bruine hond verwelkomt me met een oorverdovend gejank als ik aankom bij het huis van Erwin de Vries. Niet lang daarna komt Erwin naar buiten, waarna hij de poort opendoet en de hond gebaart weg te gaan. “Deze hond is een krasse hond zouden we op z’n Surinaams zeggen”, zegt hij lachend. Zijn huis zit vol met zijn kunst- en beeldhouwwerken. Daartussen zit er zelfs een borstbeeld van president Bouterse. Dat heeft hij al in 1980 gemaakt. “Toen wist ik nog niets van de moorden. Dat alles gebeurde in 1982, nadat ik het beeld gemaakt had dus.”
De tijd waarin Erwin opgroeide mocht je niet linkshandig zijn, maar dit werd laat ontdekt op school. Een nieuwe leerkracht kwam er pas na een jaar achter en gaf hem steeds tikken op zijn linkerhand, wat heel erg pijn deed. “Ik werd gedwongen om rechts te schrijven, wat ik helemaal niet kon. Hierdoor raakte ik achter. Ze riepen me toen domme Erwin, dat heb ik jarenlang moeten aanhoren. Daardoor ben ik niet verder gegaan dan de lagere school. Uiteindelijk werd ik afgeschreven van de Hendrikschool, omdat ik niet meekon. Hierna ging ik naar een ulo-school waar tekenleraar Wim Bos Verschuur mijn talent ontdekte. Hij vertelde aan mijn vader dat ik naar Holland moest, omdat ik talent had. Maar mijn vader vond dat als ik in Suriname niet kon studeren, ik dit ook niet in Holland zou kunnen doen. Wim Bos Verschuur ging toen samen met Johan Ferrier naar mijn vader om hem te overtuigen om mij toch naar Nederland te sturen. Op mijn achttiende ben ik uiteindelijk naar Nederland vertrokken, daar heb ik dus mijn mo A-akte gehaald.” Erwin kwam terug naar Suriname als tekenleraar. Opmerkelijk genoeg ging hij aan de slag op de Hendrikschool, waar hij als leerling niet knap genoeg bevonden werd. Zijn loon was er hoger dan dat van andere leerkrachten.
Verder lezen? Het hele artikel is te lezen in het novembernummer van Parbode.
Nu populair
