In een speciale uitgave van Parbode: ‘Surinaamse Straatschilders, een verdwijnend ambacht’ kijkt de lezer zijn ogen uit naar de vele afbeeldingen van muurschilderingen en andere kunstzinnige uitingen in het straatbeeld. Omdat foto’s vaak meer zeggen dan woorden, is het vooral een kijkboek geworden.
Carlos Towirjo kon net zo goed schilderen als zijn vader, die huisschilder was, maar het fijnere werk leerde hij bij Jong A Kiem, waar hij veertien jaar geleden in dienst kwam en NIVEA en FRICO KAAS op muren moest schilderen. Daar leerden ze hem met een projector te werken, zodat hij met potlood de lijnen uit kon zetten.
Carlos kan je inmiddels een professional noemen. Hij is één van de beste muurschilders van Suriname geworden, naderhand geschoold op de Kunstacademie, waar hij les kreeg van Ruben Karstens, Glenn Fung Loi en Sirano Zalman. “Het was de ‘vrije beeldende richting’, maar ik koos in het tweede jaar voor de richting ‘foto-
realisme’, de grafische kant van schil-deren. Ik ben in mijn vierde jaar blijven steken, maar ga het zeker af maken.”
Carlos is één van de reclameschilders in Suriname, van wie het werk te bewonderen is in het boek ‘Straatschilders in Suriname; een verdwijnend ambacht’. Of het kunst is?
Wie gaat het zeggen? Dat het in opdracht wordt geschilderd, is geen argument, want Rembrandt deed dat ook. Of is het geen kunst omdat het geen emotie verbeeldt of oproept? Dat blijft de vraag. Het naschilderen van een etiket, door iemand anders ontworpen, is zeker geen kunst, hooguit kunstig. Een mooi ambacht, laten we het daar op houden. Dat het verdient om in een fraai boek voor het nageslacht te worden vastgelegd.
Nu populair
