Het is in Suriname niet zo moeilijk om aan de praat te raken met mensen. Op een terras kwamen de tongen na een paar glazen Borgoe-cola weer eens flink los. Zo kwam naar voren dat ik een vrouwlijke dj was in Nederland en dat was niet aan dovemansoren gezegd.
Vriend Glenn sprak vrijwel gelijk een man aan, die eigenaar was van een discotheek. “Deze vrouw is dj en zou het niet leuk zijn haar te laten draaien in jouw zaak?” De man nam mij direkt op en zo ook mijn gegevens. Glenn was in zijn nopjes. “Zou toch leuk zijn, een vrouwelijke dj in Suriname? Dat komt in de krant en op de radio.” Natuurlijk was ik gecharmeerd, maar koesterde geen verwachtingen. De voorpret was al voldoende op dat moment. Nog leuker werd het toen ik twee dagen later gebeld werd door de manager van de discotheek El Molina’s. Een serieuse, lage stem, die graag een afspraak wilde maken. Geen probleem. 
Ik kwam opdagen met mijn cd map met soul en funk uit de jaren 70 en 80. Het was vrijdagavond. “Een rustige avond”, vertelde de eigenaar. “De mensen kwamen meestal rond een uur of een, twee en dan ging het door tot bam.” Ik was er al achter gekomen dat de doorsnee Surinamer een totaal ander idee had van een soulparty dan de gemiddelde Nederlander. Namelijk schuren tot je er bij neervalt in zeer duistere ruimtes. De eigenaar van El Molina’s keurde mijn muziek goed en de deal werd gemaakt: Ik kon direct aan de slag. De dj booth was een klein hokje met nauwelijks zicht op de dansvloer, deze kon je sowieso niet zien omdat het nauwelijks verlicht was. Ik begon met een in mijn ogen rustig nummer, gevolgd door Star van E,W&F. Midden in het nummer viel de installatie uit. Zo, dat was balen. Ik kon verder met één cd speler, snel schakelen naar een ander nummer, maar het probleem met de andere cd-speler kon niet zo makkelijk verholpen worden.
Ondertussen draaide ik een verzamel-cd, waardoor de eerste kritiek binnenkwam. Het moest iets vrolijker, What’s going on van Marvin Gaye was te treurig. “Heb je Merengue?” “Nee, wil je salsa?” “Kan het wat rustiger, heb je al een nieuwe cd speler?”, vroeg de huis-dj. Of hij het kon overnemen, probeerde hij indirekt duidelijk te maken. Ik liet hem zijn gang gaan en tussentijds dronk ik mezelf wat moed in. De manager vertelde nog enthousiast dat er een groep mensen speciaal voor mij was gekomen, ze hadden het op de radio omgeroepen. D-Jet: vrouwelijke dj uit Amsterdam draait in El Molina’s.
Een tweede poging, Easy van de Commodores, altijd goed en dan alsjeblieft Leela James, voor wat meer power. Ik zette haar hitnummer op en vrijwel op hetzelfde moment kwam er een boze man aangestoven. Ik begreep de boodschap, draaide misschien nog twee nummers en ritste mijn map dicht. Het was genoeg geweest. De huis-dj kon het overnemen. Ik dronk nog een drankje aan de bar, sprak de manager die het nog over betalingen wilde hebben, wat ik afdeed met de woorden “Laat het een prettige herinnering blijven”. Toen ik later verslag uitbracht bij vrienden, werd mij verteld wat de term ‘tegeldans’ betekende en de boosheid van de man werd verklaard. “Ik zou ook boos worden”, zei een vriend. “Wanneer je de veertig graden bereikt hebt, helemaal opgewarmd bent en als je dàn moet stoppen, dan word je boos!” Een andere legde het beter uit: “Weet je, we zweten al de hele dag, dan wil je tijdens het dansen niet nog eens een keer zweten.”
Nu populair
