Armand Snijders beoordeelt elke maand een of meer tv-programma’s
Goedemorgen!
Ik word ’s morgens altijd wakker met het nieuws van BBC World, zodat ik op zeer oppervlakkige wijze weer een beetje op de hoogte ben van het wel en wee in de rest van de wereld. Je moet immers verder kijken dan je Suriname-neus lang is. Na een half uurtje ben je daar echter wel klaar mee, want evenals bij CNN doen de Britten urenlang niets anders dan herhalen wat ze je al eerder hebben verteld.
Gelukkig is er zo vroeg van alles en nog wat in de aanbieding. Soms vult Nora of een andere tekenheld het beeldscherm. Zorg er wel voor dat de kleintjes voor acht uur niet op SCCN afstemmen, anders loop je kans dat je moet uitleggen dat die dame op de dvd-hoes waar HushHush reclame voor maakt, niet de nieuwste avonturen van Cinderella beleeft. Of dat de in de ogen van onze kroost op Snowwhite gelijkende blonde del, in werkelijkheid een stoute babysitter is (getuige de titel van de aangeprezen film), en dat ze op hun leeftijd echt geen baat hebben bij een penispomp of vibrator. Ik vermoed dat de reclamewervers bij SCCN zelf geen kinderen hebben, anders valt dergelijke ondoordachte onbenulligheid niet te verklaren. Waar blijft in hemelsnaam die onafhankelijke mediaraad die dit soort uitspattingen aan banden gaat leggen?
Ik vraag mij sowieso af waarom SCCN ’s morgens moeite doet om de lucht in te gaan. Onder het mom ‘het gemak dient vooral onszelf’, vertoont kanaal zeventien vooral herhalingen van programma’s als Deal or no deal, X-Factor en CSI van Miami tot Las Vegas. Dat zou allemaal niet zo erg zijn, als al deze programma’s niet worden onderbroken door veel te lange reclameblokken. Liefst van de meest irritante adverteerder van Suriname: Sierra Matrassen. Een paar jaar geleden heb ik vanaf deze plaats al een verkapte oproep gedaan voor een boycot van Sierra vanwege het hoge debielengehalte van de televisieadvertenties. Sindsdien is er niets ten voordele veranderd, dus bij deze pleit ik voor een importverbod op de matrassen zolang men een aanslag blijft plegen op de intelligentie van de kijker.
Nu zijn we gelukkig niet verplicht naar SCCN te kijken, er is immers keuze zat. Zo toont op andere zenders een Indiase vrouw ons in de vroege ochtend yogakneepjes, vertellen haar landgenoten van alles en nog wat over het hindoeïsme, een blonde Amerikaanse meid met opgepompte bobbies doet ons voor hoe we lichamelijk fit kunnen blijven, terwijl een kanaal verder een of andere predikant ons christelijk voedsel voorschotelt.
Ik stap na BBC World het liefst over op de PTV Goodmorning Show van Pertjajah, kanaal 28. Dat is eenvoud op zijn best. In Suriname houden we van opbelprogramma’s. Voorheen vooral op de radio, waar de telefoon vaak roodgloeiend staat dankzij mensen die allemaal hun zegje willen doen. Tegenwoordig kun je ook via de televisie zes ochtenden per week een uur lang je eigen stem horen, dankzij Juanito Eijk. Hij is geen onverdienstelijk journalist, won zelfs tot twee keer toe (2008 en 2009) terecht de Journalistenprijs.
Eijk heeft zichzelf van serieuze journalist getransformeerd tot presentator van een leuterprogramma. Ik moet zeggen dat hij er absoluut geknipt voor is en op ontwapende wijze over koetjes en kalfjes kan babbelen. Gesprekjes over niks, maar desondanks heerlijk om naar te luisteren. Zo van:
‘Dag Sheila, hoe gaat het met je mi gudu?’
‘Goed hoor, meneer Juanito.’
‘Ik heb je een tijdje niet gehoord!’
‘Nee, ik was ziek toch?’
‘Ach meisje, maar gaat het nu wat beter?’
‘Ja hoor. Ik ga straks bruine bonen maken.’
‘Nou schatje, voor straks eet smakelijk. Doeidoei,
doehoedoei!’
Heerlijk toch? Politiek en andere treurige zaken zijn taboe. Een leuke tori of de groetjes doen echter niet. Dit soort gesprekjes wordt afgewisseld met zo nu en dan een heerlijke poku. Niks geen ingewikkeld gedoe; Eijk bewijst dat leuke televisie maken helemaal niet zo moeilijk is en bezorgt vele kijkers een echte goede morgen.
Nu populair
