Armand Snijders beoordeelt elke maand een of meer tv-programma’s
Diva of drama?
Uit de voorzaal klinkt een bescheiden kreet van afschuw van een van mijn dochters. Ik weet direct hoe laat het is, letterlijk welteverstaan: half zes, op maandag om precies te zijn. Het tijdstip waarop Thea Valk live onze huiskamers probeert binnen te dringen. Voor als u haar niet kent: ze presenteert Monday Live op de STVS, een gezellig bedoeld informatief programma dat stijf staat van verkapte advertorials. Maar dat presenteren kan Thea Valk beter niet doen.
Eigenlijk is met de opzet van Monday Live niet zoveel mis: verfrissend decor en redelijk camerawerk. Aan het geluid schort doorgaans wel het een en ander, maar dat schijnt er bij lokale producties standaard bij te
horen. Met Thea is echter alles mis: qua uitstraling,
kleding, presentatie en attitude. Al na drie seconden vraag je je af hoe zij zichzelf ooit bekwaam heeft kunnen vinden om een programma aan elkaar te kletsen. Dat verklaart ook het kreetje van afschuw van mijn dochter, die met rillingen over haar rug doorzapt of, als ik beroepsmatig toch echt een keer moet kijken, mopperend en mij voor gek verklarend wegvlucht.
Vaak zie ik mensen voor de camera staan waarvan iedereen beseft dat ze dat beter niet hadden kunnen doen, maar waarvan je wel vermoedt dat ze in het dagelijkse leven reuzeaardig zijn. Zoals met Henk van Eijk van To the Point op Apintie. Presenteren kan hij niet, maar het lijkt mij een hele lieve man. Of Mariska Clydesdale die het STVS-journaal voorleest, terwijl ze daar niet geschikt voor is. Toch zou ik graag een keer een hapje met haar gaan eten. Met Thea Valk heb ik dat gevoel echter totaal niet. Ze straalt absoluut geen aardigheid uit, integendeel. Wat ze wel uitdraagt, is dat ze zichzelf een diva vindt. Totaal misplaatste eigendunk, want Thea Valk is geen diva maar een uitgesproken drama.
Neem nu alleen al de op boksbeugels gelijkende ringen om haar vingers: die doe je niet om als je een zoetsappig praatprogramma moet presenteren! Zoals ook die brillen van haar niet kunnen; ‘Geen gezicht 2012’, om een geslaagde advertentiecampagne uit een grijs verleden van een Nederlandse brillenzaak te citeren. Met zulke brillen bezorg je kleine kinderen nachtmerries. Mij bezorgde ze nachtmerries toen ze recentelijk haar gezicht liet ontharen: de camera minutenlang gericht op haar tronie, moet voor iedere kijker een traumatische ervaring zijn geweest. Tot overmaat van ramp is ze een drama met een aangeboren pruilmond; daar kan ze natuurlijk niets aan doen, maar het vergroot de kijklust nu niet bepaald.
Ze is dus geen lust om naar te kijken, om aan te horen is ze al helemaal niet. Haar favoriete stopwoordje is ‘oké’. Dat gebruikt ze tientallen keren, een teken dat ze niets te zeggen heeft met een meer intelligente strekking. Het meest storende is echter de wijze waarop ze dit uitspreekt: het meest lijkt het nog op ‘ahkéj’. Het klinkt als een mix van het Hollandse hete-aardappeldialect en volslagen onbegrijpelijk koeterwaals.
Dat ze echt niets zinnigers te zeggen heeft, blijkt uit de vraaggesprekjes met de altijd blije gasten:
‘Ben je getrouwd?’
‘Nee, ik ben niet getrouwd.’
‘Dus Mohan is je eigen naam?’
‘Ja.’
‘Nou, Thea Valk is mijn eigen naam, zo dat is goed.’
Waar slaat dit op? Voor mij het absolute bewijs dat je niet op de buis thuis hoort. Maar Thea, als je dan toch zo koppig bent om door te gaan: volg eens een cursus ‘presentatietechnieken’. En doe iets aan je uiterlijk! Laat de mensen van het o zo originele programmaonderdeel make-over je eens grondig onder handen nemen. Zolang we tijdens deze ingrijpende en op voorhand bijna onmogelijke operatie maar geen camera’s op je gericht zien. Dat maakt mij misselijk. Ik vrees echter dat het eindresultaat bedroevend zal zijn en ik, zolang Monday Live en het drama Thea Valk voort blijven bestaan, de afschuwkreetjes van mijn dochters moet dulden.
Nu populair
