Armand Snijders beoordeelt elke maand een of meer tv-programma’s
Jurvan en Meye
Waarom komen televisiemakers toch steeds weer in opspraak? Onlangs werd Ro van ’t Z., de motor achter Achterstraat, niet achter de straat maar de tralies gezet omdat hij, volgens de politie, zijn buren met ‘een scherp voorwerp’ te lijf zou zijn gegaan. Niet echt een mooi voorbeeld van iemand die onrecht in Suriname wil aanpakken.
Een jaartje geleden knalde Louis V., presentator van 1 voor 12 in een dwaze bui in de Slangenhoutstraat op een vrachtwagen van Dalian. Helder als hij nog was en in de wetenschap dat de Chinese chauffeurs van dat bedrijf procentueel bij opvallend veel ongelukken betrokken zijn, probeerde hij de schuld op de gastarbeider uit den verre af te schuiven. Maar hij had pech: in dit geval kwam de politie na onderzoek tot de conclusie dat zijn rijstijl niet in de haak was en hij dus fout was.
Opvallend is dat beide heren programma’s maken die aan zedenprediken doen en het grote onrecht belichten dat de gewone man of vrouw wordt aangedaan. Prima natuurlijk, maar hoe geloofwaardig ben je als je zelf ook een scheve schaats rijdt? En hoe blij moet je als bedrijf zijn als je één van hen, in dit geval Ro van ’t Z., voor je commerciële karretje met een boodschap spant? Ik heb het over Jurvan Electronics, dat, behalve dat het allerhande goederen verkoopt, tegenwoordig ook hand in hand met Achterstraat tenenkrommende televisie maakt.
Sinds deze handelszaak, waarvan er dertien in een dozijn zijn, enkele maanden geleden het tienjarig bestaan vierde, zijn ze niet meer van de televisie weg te slaan. Met de Bijbel in de achterzak en de camera op zich gericht, trekken ze door stad en land om fietsen, flinterdunne matrassen, televisies, antennes en andere kadootjes uit te delen aan de armsten der armen, zielige mensen met een beperking en zelfs motyo’s en drugsverslaafden. De kleintjes krijgen als klap op de vuurpijl prachtige ballonnen. En dat allemaal in naam van God en in de hoop dat consumenten massaal naar hun winkel rennen, door emoties overmand omdat meneer de ondernemer zo sociaalbewogen is.
Iedere week kom je ze wel ergens op de een of andere zender tegen. Onder het genot van een vredig liedje (‘…dan zingt mijn ziel tot U, hoe groot zijt Gij…’) moeten we allemaal blij worden bij het zien van de vrijgevigheid van Jurvan. En als de eigenaar van het bedrijf in een feesttent dan ook nog eens spontaan ‘We are the champions’ mee gaat zingen met een jongedame, vergaat de wereld zowat. De dame in kwestie heeft een alleraardigst stemgeluid, de baas echter niet: zelfs ik kan beter zingen. En geloof me, ik kan niet zingen. Zouden ze zich trouwens wel realiseren dat de zanger van het bewuste lied, Freddy Mercury, homoseksueel was en aan aids is gestorven? Kan dat wel binnen hun Bijbelse denken?
Een ondernemer moet ondernemen, niet het Woord verspreiden. Tot overmaat van ramp hebben ze behalve Ro van ’t Z. ook de opzwepende Steve Meye weten te strikken. Jawel, die ene Meye die zichzelf zo langzamerhand beschouwt als de Redder des Vaderlands, gestuurd door God om het volk voor de ondergang te behoeden. En om op kosten van de belastingbetaler president Desi Bouterse als geestelijk adviseur bij te staan.
Meye en ik zijn geen vrienden, omdat ik ooit kenbaar heb gemaakt dat hij aan misplaatste grootheidswaanzin lijdt. Ik ben niet de enige die dat denkt, zo concludeerde ik toen ik bepaalde reacties van ‘de man op de straat’ zag in Tap’a bankstel, waar Meye op het pluche mocht plaatsnemen. Bij Jurvan Electronics dwepen ze echter met hem. Dat is hun goed recht, maar mij zul je alleen al daarom nooit in hun zaak zien.
Nu populair
