Toch probeer ik voor deze gelegenheid van het positieve uit te gegaan. Maar dat valt verdorie niet mee als je dagelijks beroepsmatig zapt of voor eigen genot naar een programma kijkt. Dat laatste is meestal een buitenlandse serie of documentaire. Maar ook daarbij krijgt de irritatie snel de overhand. Zoals op donderdagavond, terwijl ik onderuitgezakt lig te genieten van de Amerikaanse serie Person of Interest op kanaal 23 (Garuda). Die wordt om de tien minuten onderbroken door reclame van Optica. Niet door één veel te lang(dradig) spotje, maar door maar liefst drie op een rij. Daar word ik knap chagrijnig van; als de spanning oploopt wil ik zien hoe het verder gaat, niet geterroriseerd worden met een brillenaanval. De (eveneens buitenlandse) spotjes zien er trouwens gelikt uit, daar ligt het niet aan. Ongetwijfeld is er met de kwaliteit van de monturen en glazen niets mis en de prijs is misschien ook wel acceptabel.Tot zover het positieve. Maar het is teveel van het goede. Als ik ooit weer eens een nieuwe bril nodig heb, weet ik bij welke opticien ik niet binnenstap. Als straf, omdat ze mijn donderdagavond verpesten. Reclame is noodzaak. Maar overdaad schaadt en jaagt de kijker, en dus de doelgroep van de adverteerder, weg van de buis, hoe goed het spotje ook in elkaar steekt. Adverteer met mate en de kijker zal dat accepteren, drie spotjes of meer van hetzelfde product achter elkaar en het effect is averechts. Nog erger is het als de advertentieboodschap te dom voor woorden en bovenal superirritant is, zoals van Furniture City. Ik kijk doorgaans bij voorbaat al niet naar programma’s die door hen worden ‘gesponsord’. Soms moet ik ook wel lachen om bedrijven die hun naam verbinden aan bepaalde programma’s. Laatst bleef ik op ATV (kanaal 12) uit pure verveling hangen bij zo’n typisch Amerikaans programma waarin iemand moeite deed om de helft van zijn tweehonderd kilo lichaamsgewicht kwijt te raken. Zijn dagelijkse limiet calorieën slurpte hij alleen al met zoete dranken naar binnen. Ik lag in een deuk toen ik zag dat Fernandes vervolgens de softdrinks enthousiast aanprees. Het is zoiets als die luchtvaartmaatschappij Inter Tropical Aviation (ITA), die het in de jaren negentig ook wilde proberen op de route Paramaribo-Amsterdam. Om de maatschappij onder de aandacht te brengen, werd de ene na de andere film gesponsord, waaronder eentje over een vliegramp. Het laatste waar je aan wilt denken als je van plan bent de lucht in te gaan, is een gezellige crash. Het is een vorm van slechte marketing. Maar ook een vorm van galgenhumor waar de gemiddelde kijker waarschijnlijk om kan lachen. Zo wordt saaie reclame opeens leuk en biedt zij ontspanning. Daar gaat het bij televisiekijken toch om? En als het de intentie is van adverteerders en stations om ons op deze wijze te vermaken, dan kun je dat gerust een positieve ontwikkeling noemen.
Nu populair
