Armand Snijders beoordeelt
elke maand een of meer
tv-programma’s
Monique
Ik word regelmatig door mensen aangesproken die zeggen: ‘Weet je waar je eens over moet schrijven in Uitgekeken…?’ Het was echter nog niet eerder voorgekomen dat ik werd gewezen op een programma dat nog uitgezonden moest worden. Een talkshow op ATV met Monique Breeveld in de hoofdrol. ‘Monique Breeveld?’, stamelde ik verbaasd. ‘Maar die kan toch helemaal niet presenteren?’ In juli vorig jaar schreef ik onder de kop ‘Panodrama’ over Panorama, ook op ATV. Ik citeer mijzelf voor het gemak even: ‘De presentatie, afwisselend in handen van een dame en een heer, is bedroevend slecht. Vooral zij lijkt te lijden aan cameravrees en wekt de indruk dat ze een uur lang geen flauw benul heeft waarover ze praat.’ Die ‘zij’ is dus Monique Breeveld.
Maar misschien had er een mirakel plaatsgevonden waar ik geen weet van had, heeft ze inmiddels drie stoomcursussen presenteren met succes doorlopen en bovendien het voor een presentator broodnodige charisma via een toverstokje toch nog aangemeten gekregen. En is een talkshow meer haar ding en moet ik toegeven dat een nieuwe Oprah Winfrey is geboren, zo praatte ik op mijzelf in. Nee dus, zo bleek toen de talkshow (met als verrassende naam Monique) eindelijk werd uitgezonden. Maar ze ziet zichzelf desondanks echt als een Surinaamse Oprah. ‘We hopen dat er nog honderden afleveringen volgen en dat ik over 25 jaar ‘O jee, ik stop met mijn show’ kan zeggen.’ Monique heeft een levensdoel: Suriname een beter land maken en vooral de normen en waarden opkrikken. Aan de schuinsmarcheerderij en al die andere verfoeilijke onhebbelijkheden van het volk, zal zij met haar talkshow wel even een einde maken. Zelf noemt ze het: ‘Om ons bewuster te maken wat onze rol als opvoeder is.’ De intro wordt ingeleid door een animatiefilmpje met Monique in de hoofdrol (‘Dat poppetje ben ik, zó schattig’). Ze komt op een motor aanscheuren en knalt bovenop een auto. Want ze heeft haast om op tijd in de studio te zijn, zo begrijp ik. Voor iemand die zegt normvervaging tegen te willen gaan, een uiterst merkwaardig filmpje in de wetenschap dat in het verkeer jaarlijks tientallen mensen het leven verliezen doordat weggebruikers haast hebben. De regisseur dreef ze tot wanhoop door niet op de voor haar gereserveerde stoel te gaan zitten (‘Ik zit wel een beetje ver’), maar naast haar gast Gerold Dompig, die voor deze gelegenheid niet over goud maar over het vaderschap kwam praten. Na de eerste break was ze weer, ook letterlijk op haar plaats gezet. Het verveelde publiek, bestaande uit een handjevol familieleden, vrienden en stagiaires, deed mij nog het meest denken aan de toeschouwers van een crimineel die de elektrische stoel krijgt, zoals je wel eens in Amerikaanse films ziet. De voltrekking van een doodstraf heeft trouwens meer amusementwaarde dan Monique, dat een aaneenschakeling is van slechte presentatie en truttigheid. Want goed interviewen heeft Monique nog steeds niet onder de knie. Zo vertelt Dompig dat hij ‘geen heilige’ is en ook ‘grove fouten’ heeft gemaakt. Daar wil natuurlijk iedereen meer van weten en voor een interviewer al helemaal reden om daar dieper in te duiken. Maar niet Monique. Ze lacht wat ongemakkelijk, hoort het allemaal nog even aan en zegt dan opeens: ‘We gaan er nu even uit, ik moet een grote slok water nemen want ze bestaan nog.’ Als ze net zoveel talent zou hebben als haar ego groot is, dan zou ik met recht kunnen zeggen: ‘A star is born!’ Maar nu kunnen we alleen maar bidden dat ze de door haar gewenste 25 jaar niet volmaakt.
Nu populair
