Ik kan er niks aan doen, maar uit principe ga ik nooit naar Jurvan Electronics. Om dezelfde reden dat ik nooit naar Furniture City ga (zie Parbode 27). En al die andere zaken die van die oeverloos lange zinloze reclameboodschappen via de buis bij ons in de huiskamer proberen te brengen. En zo kan ik nog een paar ondernemingen noemen, die mijn avond verpesten met hun veel te saaie en lange boodschappen.
Ik begrijp nog steeds niet waarom ik rond prime-time moet kijken naar een minutenlange film waarin bakra’s in een kille Hollandse herfst in enge oranje machines takken en ander natuurlijk afval versnipperen. En hoe haalt die kledingzaak het in zijn hoofd om een aflevering van mijn favoriete serie tot zeker drie keer toe langdurig te onderbreken voor een fotoshow van, ongetwijfeld veel te dure, jurken. Ik wil weten hoe het afloopt met die cynische en manke dokter, en ik word door die reclameboodschap echt niet geprikkeld om morgen direct een jurk voor mijn buitenvrouw te kopen! Zoals ik op mijn boodschappenlijstje ook nog steeds geen houtversnipperaar heb staan.
Bij mijn weten heeft de televisie als belangrijkste functie het informeren en verpozen van de kijker. Zeker ’s avonds, als je na een dag van zware arbeid onderuit gezakt op de bank vermaakt wilt worden. Helaas hebben de programmasamenstellers bij de meeste stations dit niet door. In combinatie met het gebrek aan professionele marketinglui bij bedrijven leidt het er toe dat het televisiekijkend publiek de dupe is. Ik weet na de 234e infomercial van Dayang nu echt wel hoe een bromfiets in elkaar wordt gezet! En dat 
Rashiv er zelf van overtuigd is de mooiste huizen van Suriname te bouwen. Maar ik wil dat allemaal niet weten! Ik wil rustig naar een mooie film of documentaire kijken!
Om nog even op Jurvan terug te komen: is het u opgevallen hoeveel bedrijven in hun reclameboodschap als vrouw verklede mannen op het toneel naar voren schuiven? Heeft natuurlijk alles te maken met Jörgen Raymann, onze bekende Surinamer in Nederland, die voor de lokale schoonmaakfabriek namens zichzelf en zijn alter ego buurvrouw boenmiddeltjes aanprijsde. CIC werd daardoor echt bekend. Raymann zelf, in het verlengde daarvan als arme uitbater van het voormalige vegetarische restaurant Pedro, rijk en beroemd in Nederland.
Andere bedrijven vonden het nodig om het wiel opnieuw uit te vinden: zet een lelijke vent neer die een pruik op heeft, gooi de spot voor het inhoudsloze STVS-journaal en je verdient centen. Ik vermoed dat het een vergeefse droom was.
Ik zal het toegeven: ook ik ben wel eens bij Jurvan geweest, heb mij over de indrukwekkende desinteresse van het personeel heen gezet en kocht een rijstkoker. Die na een dag uiteraard bedacht geen zin meer te hebben in rijst koken.
Jurvan adverteert met de belofte garantie te geven, maar een nieuwe of gerepareerde rijstkoker kregen wij echt niet. We hadden in de ogen van het bedrijf iets gedaan dan niet volgens de regels was. En de 1+1=3 komieken vertellen je in hun irritante reclamespot natuurlijk niet dat het er in de praktijk op neer komt dat de garantie ophoudt op het moment dat je hebt betaald en de deur uitloopt. Dat stond niet in hun script.
Reclamemaken mag en ik besef ook wel dat adverteerders onontbeerlijk zijn om een televisiestation te laten draaien. Maar hou het wel een beetje gezellig, anders heeft het voor de adverteerder zelf alleen maar een negatief effect. Vraag het maar na bij Jurvan, daar ben ík al jaren niet meer geweest.
Nu populair
