Zondag is bij uitstek een dag om lekker te zappen langs de circa twintig televisiestations. Voor de meeste mensen is het één van de weinige vrije momenten om een beetje te ontspannen. Ga je niet naar boiti en heb je geen zin om het wied van je erf te verwijderen of om rustig in de hangmat een boek te lezen, dan biedt de televisie uitkomst. Lekker onderuitgezakt een beetje naar het scherm staren, in de hoop dat er een leuke film of boeiende documentaire is. Met zoveel zenders keuze genoeg, zou je denken. Helaas denken de programmasamenstellers dat niet. Die gaan uit van ‘hoe meer van hetzelfde, hoe beter’.
Films en documentaires herhalen die ze al veertig keer eerder hebben uitgezonden, allerlei vage kerkjes mogen hun boodschap over de Heer over ons uitstrooien en bovenal sport, heel veel sport. ’s Morgens vroeg moeten we van de STVS en ATV vooral houden van motorsport, de rest van de dag worden we bedolven onder het voetbal. Nu kan een spannende Spaanse topper best wel eens voor vermaak zorgen, wat ik echter niet begrijp is waarom sommige wedstrijden op vijf of zes zenders tegelijk live worden uitgezonden. Een beetje erg veel overdaad, lijkt mij. Ook in het Surinaamse televisieland is het motto, om maar even bij de zondagse boodschap te blijven, ‘ieder voor zich en God voor ons allen’. Samenwerken is er niet bij, dat is niet de sterkste kant van onze samenleving. Met als gevolg dat iedereen liever alleen rommelt dan met anderen proberen iets goeds neer te zetten.
Het resultaat zien we vooral tijdens grote lokale evenementen. Zoals met de laatste marathon, die door maar liefst vier zenders live werd gebracht. Allen met gebrekkige middelen, wat er toe leidde dat je op geen van de zenders een duidelijk beeld kreeg van hoe de wedstrijdsituatie was. ATV concentreerde zich op de kanalen 12 en 2 op het zoveel mogelijk de boodschap van sponsor Telesur in beeld te brengen; de Apintie-mensen scheurden vooral van de ene naar de andere kant van de stad in de hoop een verdwaalde loper, waar ze vaak de naam niet van wisten, in beeld te krijgen. STVS schoot eveneens een reeks onsamenhangende plaatsjes waar geen touw aan vast te knopen was. Bij de meer recente Avondvierdaagse was het al niet veel anders. Hoewel de vele cameraploegen daarbij wel het geluk hadden dat iedereen niet zo hard liep. Tussendoor een hoop geleuter van de verslaggevers ter plaatse. Alleen de inhoud verschilde wat, afhankelijk van in welke sponsortruitjes zij zichzelf hadden gehesen. Wel veel sfeer, maar totaal geen objectiviteit. Dat kun je ook niet verwachten van doorgaans serieuze journalisten, die opeens de rol vervullen van pr-medewerker van een bierbrouwer, ijsjesfabriek of telefoonmaatschappij. Zouden al die televisiestations met allemaal hun beetje kennis en ervaring bereid zijn om hun krachten te bundelen, dan worden de kijkers veel beter op hun wenken bediend. Aan een Avondvierdaagse of marathon op één zender hebben we immers genoeg. Zeker als de wijze van verslaggeving daarmee stukken op vooruitgaat.
Met de kwaliteit van de voetbalbeelden op zondag is overigens niets mis, die worden door de stations keurig gepikt van sportzenders waar mensen zitten die weten wat ze doen. Het is echter totaal zinloos om deze via minstens vijf zenders te laten zien. Het enige verschil zit ‘m in Engels, Portugees of geen commentaar, de bal rolt in alle gevallen dezelfde kant op. Dat de bazen van de stations niet met elkaar afstemmen wie wat uitzendt, om zodoende de kijker meer keuzemogelijkheden te gegeven, begrijp ik absoluut niet. Liever na-apen dan origineel zijn. Kortom, voor de televisie hoef je zondag niet thuis te blijven. Dan toch maar naar boiti of het erf schoonmaken. Of in mijn geval een stukje schrijven. Zoals deze Uitgekeken.
Nu populair
