Niemand zal de spotjes op radio en televisie over de Stichting Auteursrechten Suriname (Sasur) gemist hebben. Enkele bedrijven, organisaties en artiesten hebben zich gebundeld en voeren actie tegen Sasur. De belangrijkste reden is dat organisaties gevraagd wordt (veel!) geld te betalen voor de auteursrechten van artiesten, maar de artiesten nog nooit hun geld gezien hebben. Sasur riekt naar oplichting, is de boodschap van de protesterende bedrijven. Want waar gaat dat geld naartoe?
Sasur is al jaren in opspraak. Enkele jaren geleden stelde een commissie een onderzoek in, na klachten van enkele mediahuizen. De conclusie was niet bepaald positief voor Sasur. Maar op de een of andere manier stond Sasur in zijn recht. Zelfs nadat het Hof van Justitie negatief oordeelde over Sasur, kon de intrekkingsbeschikking na een kort geding de prullenbak in. De dubieuze stichting gaat dus gewoon door met geld vorderen, zonder openheid te geven over wat er met dat geld gebeurt.
Hoe is dit toch mogelijk? Wat is de juridische status van Sasur? Maar de belangrijkste vraag blijft waarom de regering niet ingrijpt en de beschikking van Sasur intrekt. Volgens parlementariër Harish Monorath bedrijft de huidige regering politiek met de zaak, omdat de beschikking door de vorige regering is uitgegeven. “Meki a volk pina pikinso”, zegt Monorath in de Ware Tijd van vandaag.
Sinds gisteren hebben de samenwerkende organisaties, gebundeld in het ‘Collectief van Artiesten en
Muziekgebruikers’ de acties aangescherpt, en wordt muziekgebruikers opgeroepen niet in zee te gaan met Sasur. Een vervelende zaak. Maar zoals de odo zegt: ala ogri tyari wan bun. Ieder nadeel heb z’n voordeel. Eindelijk hebben enkele organisaties zich gebundeld, in het door krabbenmentaliteit gekenmerkte Suriname. In dat opzicht heeft Sasur wél iets goeds bereikt!
Nu populair
