Op de percelen van de Nickeriaanse rijstboeren staat geen halmpje meer overeind. De boeren hebben hun oogsten binnengehaald en treffen al weer voorbereidingen voor het nieuwe seizoen. Het land wordt omgeploegd, onkruid uitgeroeid en op sommige plekken is men al weer met inzaaien begonnen. Ondertussen draaien de rijstfabrieken op volle toeren, waar de padie tot witte rijst wordt verwerkt.
DAF-trucks komen volgeladen met de natte padie de drogerij van de fabriek binnengereden. Ze storten de padie op een rooster, vanwaar het terechtkomt in drie grote silo’s. In een zijgangetje staan drie enorme ventilators met branders ervoor. De warme lucht wordt zo in de silo’s gezogen om de padie langzaam te drogen. Het is voor de boeren erg belangrijk dat de padie goed droogt voordat het verder verwerkt wordt, anders wordt de kwaliteit van de rijst minder.
Via een lopende band komt de gedroogde padie terecht in de padieopslag. Daar moet de padie goed afkoelen, zodat tijdens het verwerkingsproces de korrels niet te snel zullen breken. De enorme bergen padie in de loods doen denken aan het pakhuis waar Dagobert Duck dagelijks zijn baantjes trekt in het bad vol gouden munten. Een andere lopende band hapt stukken uit dit heuvellandschap en brengt de korrels via een rooster en een ingewikkeld buizenstelsel de fabriek in.
Daar staan verschillende machines van ’s ochtends vroeg tot soms ’s avonds laat te schudden. Door een raampje is te zien wat zich in de gele apparaten afspeelt. Door middel van de beweging en verschillende luchtstromen worden de padiekorrels gescheiden van alles wat van het land is meegekomen zoals klei, zand en stof. Dat wordt via een lange pijp naar buiten afgevoerd en het land weer op geblazen.
Nog een trapje hoger staan de machines waar de padie gepeld wordt. Ook hier kan een deurtje open, maar wel op eigen risico. De korrels die eerst nog tegen het raampje tikten, worden nu met grote snelheid de lucht in gelanceerd.
Twee rollen draaien in tegengestelde richting, de padiekorrels passen er net tussendoor. Het resultaat: korrels cargo, ofwel zilvervliesrijst.
De markt wil vooral witte rijst en daarom houdt het productieproces hier nog niet op. De korrels worden door de slijpmachines geleid, waar het bruine vliesje van de korrel wordt geslepen. Juist in dit vlies zitten de meeste vitaminen en voedingsstoffen en het is dan ook zonde om dit ‘afval’ net als het zand, stof en kaf ook naar buiten uit te stoten. Het slijpsel verdwijnt daarom in een silo en wordt als veevoeder gebruikt.
Na twee keer slijpen en polijsten is de cargo omgetoverd tot witte rijst. Het wordt opgeslagen in grote silo’s, super bij super, semi-super bij semi-super, etcetera. Met een heftruck wordt de rijst naar de verpakkingsloods vervoerd, waar de verschillende maten zakken met de witte rijst worden gevuld. Tien pakken worden weer samen verpakt, op een pallet geladen en klaargemaakt voor het vervoer naar de stad. Elke dag rijden er vrachtwagens af en aan naar de grootste afzetmarkt, waar monden genoeg zijn die gevuld moeten worden met de rijst van de velden van Nickerie.
INGE MATHIJSSEN 
Nu populair
