De bosspin
Zonder te overdrijven durf ik mijzelf best wel behoorlijk onverschrokken te noemen. Ik heb oog in oog gestaan met jaguars, ben de confrontatie aangegaan met hitsige wilde zwijnen, was akelig dicht in de nabijheid van de enge tandjes van kaaimannen, slangen van ieder formaat die te dicht bij mijn huis en haard komen sla ik achteloos met een kapmes doormidden. Kakkerlakken help ik fluitend naar de andere wereld, muizen houden we als huisdier. En zonder vrees zwem ik in rivieren waar piranha’s wonen.
Maar ik heb iets tegen spinnen. Klein of groot, het maakt niet uit, ik deins er als een angstig konijn voor terug. Ik vind het maar niets, al die pootjes en die onverhoedse bewegingen die ze kunnen maken. U zult dus mijn reactie begrijpen toen we, kort nadat we ons in bed hadden gevleid in een huisje ver buiten de stad, in het duister een vuistgrote donkere vlek op de houten wand ontdekten. De vlek bewoog! In het schijnsel van de zaklantaarn bleek die vlek een buitensporig forse bruinige bosspin te zijn. Gelukkig is mijn vriendin een enorme held. Zij schept er bijna genoegen in om spinnen te verjagen.
Maar deze spin was eigenwijs en liet zich niet zo gemakkelijk verschalken. De eerste poging om het harige monster te verdrijven leidde er toe dat de gruwel op het bed belandde. Mijn wanhoop was compleet! De reis van de terrorist bracht hem naar een moeilijk bereikbaar plekje onder ons bed. In het slecht verlichte vertrek werd het een vrijwel onmogelijke opgave het beest nu nog te grijpen.
Het strijdgewoel was niet onopgemerkt voorbij gegaan aan onze huisgenoten. Een vriend van ons wist er wel raad mee. Gewapend met een luchtbuks wurmde hij zijn lijf onder het bed en schoot enkele malen op de ongewenste gast. Enkele hageltjes troffen doel maar waren niet voldoende om de wandelende plaaggeest om te brengen. Het koos, met een pootje minder, het hazenpad en verdween in een spleet tussen vloer en wand.
Alleen al de wetenschap dat er ergens een weet-ik-hoeveel-poter scharrelt en er een spleet is waardoor het weer naar binnen kan glippen en zich onder mijn laken kan verschansen, was voldoende om mij met geen stok meer in bed te krijgen. Maar daar heb je vrienden voor. De schutter had de oplossing bij de hand en goot over alle spleten in de kamer voldoende petroleum om half Paramaribo mee in de as te leggen. En petroleum, daar houden spinnen doorgaans niet van.
Mijn bloeddruk daalde tot medisch verantwoorde proporties. Wel pompten mijn longen zich de rest van de nacht vol met petroleumdampen, maar dat was mij liever dan de meest enge bosbewoner op bezoek. Suriname is een prima land, maar die spinnen moesten ze verbieden.
Hoofdredacteur
Nu populair
