Vanuit de Cultuurtuin: Het land opbouwen – Parbode Sneak Peek

Vroeger, begin jaren tachtig, hoorde en las je het vaker. Maar ook nu kom je de verhalen nog af en toe tegen. Het zijn berichten, fantasieën van goedwillende mensen die aan de overkant van de oceaan leven, wonen en werken. Ze zijn hier gedurende korte tijd op bezoek voor een optreden, een workshop, een voorstelling of een privébezoek.

Hun ouders zijn hier geboren. Zelf zijn ze hier geheel of gedeeltelijk getogen. Maar nu zitten ze aan de overkant. ‘Abrasei’, zeggen ze, want ze spreken een aardig woordje Sranan. Misschien zijn ze al eerder op vakantie geweest, één of meerdere keren. Maar na drie of vier weken keren ze onherroepelijk terug naar eigen huis en ja, ook naar eigen haard.

Andere goedwillende mensen verlangen ernaar om ons land eens te bezoeken, om te kijken waar ze zijn opgegroeid, waar ze naar school zijn gegaan. Maar het is nog steeds niet ervan gekomen. Toch zijn ze vast van plan ook eens een keer, misschien volgend jaar, terug te keren naar hun geboortegrond, naar hun wortels, pe den kumbatitei beri. Want ze zijn wel degelijk bekend met enkele aspecten van onze cultuur.

Tijdens hun korte verblijf fantaseren ze, soms in familiekring, soms openlijk in de krant. ‘Misschien zouden we met zijn allen – bedoeld wordt met alle uit Suriname afkomstige mensen die nu in Nederland wonen – en met al onze kennis moeten terugkomen, om met die kennis samen ons geboorteland op te bouwen’. Tijdens de zogenaamde revolutie van de jaren tachtig liepen er in binnen – en buitenland talloze mensen rond met die idealen. En we weten inmiddels allemaal ook wat daarvan terechtgekomen is.

Die uitgesproken of geschreven fantasie verbergt een aantal achterliggende gedachten. De eerste vooronderstelling is, dat wij die hier wonen, een zekere kennis ontberen, waarover zij die daar wonen wel zouden beschikken. De tweede veronderstelling is, dat wij niet bezig zijn met het opbouwen van het land. En de derde veronderstelling is, dat met die kennis waarover zij beschikken, het land wél zou kunnen worden opgebouwd. In gewoon Nederlands samengevat zeggen ze: wij weten het beter en wij kunnen het beter.

Mag ik alle mensen die nog met die ‘opbouwende’ gedachte rondlopen, het volgende verzoeken. Komt u alstublieft uitsluitend naar hier wanneer u van plan bent u zelf en alleen u zelf op te bouwen in alle eer en deugd. Dat wel graag. Komt u gewoon om uw bescheiden steentje bij te dragen. Komt u met degelijke kennis en accepteer dat wij ook over enige kennis beschikken. Misschien hebben we wel een iets andere kijk op zaken, juist omdat we hier al een tijdje wonen.

Komt u met enthousiaste plannen en aanvaard dat onze plannen er wel eens iets anders kunnen uitzien. Komt u met eerlijke bedoelingen en houdt u er rekening mee, dat wij misschien niet altijd oprecht kunnen zijn, op die ‘recht voor zijn raap’-manier die u bekend is. Komt u met de bedoeling om u aan gemaakte afspraken te houden. Begrijp wel dat wij die hier wonen met zoveel mensen en situaties rekening moeten houden. En dan kan het gebeuren dat we iets later komen, of morgen pas. Ach, komt u gewoon om uzelf, uw gezin en vooral uw eventuele kinderen een plezier te doen. Geniet van het klimaat, geniet van de ruimte, de natuur.

Lees het hele artikel in het decembernummer van Parbode

0

Gedeeld