Voordat ik kan vertellen hoe het is om eindelijk mijn rijbewijs te hebben, zal ik eerst even uitleggen welke weg ik daarvoor heb moeten afleggen. ooit ben ik, op mijn achttiende, begonnen met rijlessen. Ik woonde en studeerde toen net in utrecht en zag het document als een extra bewijs van mijn pas verworven zelfstandigheid. Alleen kampte ik ondanks mijn motivatie met examenvrees. Het rijden ging op zich goed, maar het theoriegedeelte niet. Ik zakte twee keer; beide keren met één fout te veel. Mijn teleurstelling was compleet en het hielp bepaald niet om van sommige mensen te horen dat het theorieexamen juist het makkelijkste is. Namelijk: regels uit je hoofd leren en deze stomweg toepassen. Ik liet de lessen maar voor wat het was.
Pas ruim tien jaar later probeerde ik het weer. Dit keer met meer zelfvertrouwen en mijn drukke werkzaamheden in de journalistiek als extra reden om te slagen. Maar helaas, terwijl ik werd klaargestoomd voor het examen, raakte het geld op en moest ik noodgedwongen wéér stoppen. Nogmaals deed ik het behalen van mijn rijbewijs in de ijskast, dit keer in afwachting van betere financiële tijden. Vervolgens kwam ik in Ghana terecht, een land waar een auto bijna onmisbaar is. Met je eigen voertuig trotseer je het warme klimaat, overbrug je de lange afstanden en wurm je door de enorme verkeersdrukte heen. op de snelwegen in Accra domineren de grootste en de snelste auto’s. Ik heb verkeerssituaties meegemaakt die mijn hart bijna stil deden staan. Mensen die tegen het verkeer inrijden, een rood stoplicht negeren of zonder te kijken van rijbaan wisselen. Bumperkleven en elkaar afsnijden is hier een gewoonte. overstekende voetgangers, ook die op het zebrapad, rennen voor hun leven. Het is een wonder dat er niet elke dag een verkeersdode valt – hoewel de jaarlijkse cijfers in de honderd lopen. Weggebruikers nemen deel aan het verkeer op basis van hun gevoel, hun mentaliteit, hun instincten, hun emoties en niet te vergeten hun ego. Alle verkeersregels gelden maar tot op zekere hoogte, de rest is niet te voorspellen.
Dus de eerste keer dat ik weer achter het stuur zat, was het net alsof ik alles opnieuw moest leren. Met name het opeisen van mijn plek op de weg. Vooral invoegen bleek moeilijk te zijn. Net als in Paramaribo kan er midden op de dag ergens een file staan en dan lijkt het onmogelijk om ertussen te komen. Leswagens hebben al helemaal geen recht van spreken en daar wordt dan ook flink naar getoeterd. Kortom, in Accra moest ik heel andere dingen van het autorijden leren. toch, na een aantal ritten door de drukke stad, ben ik er inmiddels aan gewend geraakt en rijd ik nu meer op basis van mijn eigen weerbaarheid, inzicht en instinct. Ik weet nu hoe je je plek op de weg moet afdwingen, ik schrik minder van auto’s die onverwachte bewegingen maken en ik heb ook geleerd de vele gaten in de weg te ontwijken. Het rijden ben ik zelfs leuk gaan vinden en dat heeft geholpen bij behalen van zowel het theorie- als het praktijkexamen. Eindelijk! En in één keer! Met dit nieuwe document op zak kan ik nu voor een auto sparen. toen ik mijn zus vroeg hoe dat bij haar is gegaan, vertelde ze mij welke angsten ze moest overwinnen voordat ze alleen achter het stuur durfde te zitten. Ze heeft haar rijbewijs in Nederland behaald, maar het was in Suriname dat ze uiteindelijk haar eigen auto had en veel begon te rijden. Haar verhaal deed mij realiseren dat dit officiële bewijs van mijn zogenaamde zelfstandigheid slechts het begin is. Het echte rijden en daarmee ook het echte leren begint nu pas…
Nu populair
