Dat het met het Surinaamse voetbal bar slecht is gesteld, behoeft geen betoog. Twijfelachtig beleid van de Surinaamse Voetbalbond (SVB) ligt daaraan ten grondslag. Maar nu de politiek een stevige vinger in de voetbalpap lijkt te krijgen, zal de droom om ooit op een WK te
mogen spelen, ook op lange termijn een droom blijven.
Volgens David Endt, voormalig persman en teammanager van de Nederlandse landskampioen Ajax, zijn de wereldkampioenschappen voetbal van 2018 in Rusland voor het Surinaamse elftal een stuk dichterbij dan menigeen denkt. Dat viel onlangs op Starnieuws te lezen. Van Endt wil een handje helpen om de eindronde in Rusland te halen, bijgestaan door onder meer oud-Ajacied Nordin Wooter. Die organiseerde een paar maanden geleden zelfs heuse Wooter Academy Clinics in ons land. Het duo werkt samen met de SVB, waar voorzitter
John Krishnadath zich sterk maakt voor een dubbele nationaliteit voor spelers met Surinaamse roots. Daartoe heeft hij een mooie tekst geschreven die zou moeten dienen als een wetsvoorstel.
Een prachtig initiatief natuurlijk, maar zo zijn er al zo veel geweest. En allemaal in de kiem gesmoord, een zachte dood gestorven of bruut om zeep geholpen. Endt en Wooter begrijpen kennelijk niet dat hun plannetje hoogstwaarschijnlijk een soortgelijk lot te wachten staat. Dat ze, als ze zich met het Surinaamse voetbal gaan bemoeien, te maken krijgen met tal van mysterieuze en onvoorspelbare krachten: onwelwillende bondsbestuurders, dwarsliggende clubs, niet al te gemotiveerde spelers en tegenwoordig bovenal de politiek.
Want die politiek lijkt de laatste jaren een steeds grotere invloed te krijgen binnen de SVB. Sinds de komst van het bestuur-Krishnadath lijken bepaalde politici en bondsbonzen intiem hand in hand te lopen. Zo wist de SVB-voorzitter direct na zijn aantreden ABOP-parlementariër en Inter Moengotapoe-voorzitter/ geldschieter/speler Ronnie Brunswijk te strikken ‘om lobbywerk te verrichten bij de overheid’. Gekker moet het toch niet worden: de grootste hooligan van het Surinaamse voetbal in je armen sluiten om goede daden
te verrichten voor datzelfde voetbal, dat staat gelijk aan een veroordeelde pedofiel te vragen om je te adviseren ten aanzien van het bijstaan van misbruikte kinderen.
Is dat laatste al gek, helemaal vreemd was dat de zoveelste langdurige schorsing van relschoppers Bravo – omdat hij zich weer eens had misdragen en had gespuugd en gescholden in de richting van een SVB-official – een dag voor de wedstrijd van zijn club in het kader
van de Presidents Cup door de SVB ongedaan werd gemaakt. Overigens verloor Inter Moengotapoe met de hilarisch corpulente vijftigplusser in de gelederen, onder meer omdat hij een strafschop miste.
De reacties op de ongedaan gemaakte schorsing waren fel. Topscheidsrechters hingen hun fluit definitief aan de wilgen omdat ze geen wedstrijden meer willen fluiten zolang de SVB toelaat dat ongeleide projectielen hen ongestraft mogen belagen, andere deskundigen waren woedend. Binnen het bondsbestuur beseft men niet dat het totale Surinaamse voetbal door haar merkwaardige handelen compleet belachelijk wordt gemaakt. Het roept, niet onterecht, de vraag op wat ze van Brunswijk in ruil hebben gekregen voor hun vergevingsgezindheid. Geluk bij een ongeluk voor de SVB is dat de Wereldvoetbalbond FIFA genoeg aan haar hoofd heeft met haar eigen corruptieschandalen, waardoor ze in de thuisbasis Genève geen tijd hebben om een oordeel te vellen over de misstanden binnen het Surinaamse voetbal. Maar er zijn in het verleden landen geschorst door de organisatie, omdat er slechts de schijn bestond van enige politieke bemoeienis met het plaatselijke voetbal. Dus de SVB is gewaarschuwd.
Ondertussen zinkt ons voetbal steeds dieper weg in het moeras. Het is zelfs zo erg, dat we tegenwoordig niet eens meer van het nietige Bonaire kunnen winnen. Dat zou nooit gebeurd zijn als de SVB zich had beziggehouden met datgene waar het om gaat: het verhogen van de kwaliteit van ons voetbal, het ontwikkelen en begeleiden van talent en het zorgen voor de juiste randvoorwaarden en infrastructuur om Natio op topniveau mee te kunnen laten draaien.
Dat door een gebrek aan geld en deskundigheid niet alles optimaal ontwikkeld kan worden, valt te begrijpen. Maar niet dat opeenvolgende SVB-besturen hulp van buitenaf schaamteloos hebben afgewezen. Zo heeft Clarence Seedorf een flinke kater overgehouden aan alle mooie plannen die hij voor ogen had voor het land waar zijn roots liggen. Het door hem betaalde stadion in Para is, in tegenstelling tot wat zijn bedoeling was, door de SVB nooit gebruikt om de sport in dat district te ontwikkelen en staat vrijwel zinloos langs de Highway te staan. Een aanbod van de voormalige wereldspeler om miljoenen te doneren voor het Surinaamse voetbal, werd door het voormalige bestuur-Giskus minachtend afgeslagen.
Want Seedorf wilde natuurlijk wel een vinger in de pap om er zeker van te zijn dat zijn miljoen echt aan het beoogde doel zouden worden besteed. En dat vonden de SVB-bazen niet leuk.
Zo zijn er in de afgelopen twintig, dertig jaar tal van welwillenden en weldoeners geweest die maar al te graag wilden helpen om Suriname eindelijk eens op de voetbalkaart te krijgen. Net zoals Endt en Wooter. We wensen ze veel succes en danken hen voor hun inspanningen. Maar zolang de dienst wordt uitgemaakt door individuen als Krishnadath en – al dan niet zijdelings – Brunswijk, weten we wat de uitkomst zal zijn. En zal Rusland in 2018 een droom blijven, Qatar in 2022 ook, evenals de vele wereldkampioenschappen die daarna nog zullen volgen.
Nu populair
